Nu dus iets langer dan 1 maand thuis, na overspannen te zijn geraakt begint het nu weg te zakken in een depressie. De symptomen en alles wat daarbij hoort herken ik goed. Mensen die me zien op straat of in de stad zullen dit niet merken, tenzij ik je goed ken en dus mijn schild laat zakken.


Snel vermoeid zijn is erg vervelend
Ik heb de lichamelijke klachten die je wel kan verwachten bij depressie. Ik voel me somber, nergens echt zin in, weinig tot geen eetlust. Ja ik eet wel maar ook alleen omdat het beter is dat ik normaal blijf eten. Ik heb veel minder energie dan dat ik gewend ben.
Slapen en een ritme vast houden gaat wel goed. Daar heb je wekkers en agenda’s voor.

Afleiding zoeken is ook niet makkelijk. Ik ben veel actiever op Youtube en social media geweest dan me lief is. Aan de ene kant zien mensen dit en die herkennen het maar voor het gross van de mensen sta ik misschien voor lul. Vind ik niet erg hoor, maar het betaald zo slecht nu haha.
Tegen de stroom in gaan

Ik ben niemand een verklaring schuldig maar ik geef toch even mijn visie en mening. Ik ben op dit punt beland door de koers die ik de afgelopen tijd heb gevaren. Dit is nu de ergste depressie die ik mij kan herinneren. Ik heb wel vaker een dip gehad of ben wel vaker ingestort. Dat gebeurd wel vaker bij mensen met autisme.
Dit keer is anders. Best hevig. Ik leidt namelijk voor mijn gevoel een leven dat echt niet meer bij mij past. En vele riepen het altijd; Patrick jij kunt veel beter dan dit en jij hoort daar niet thuis. Ik wil dan ook absoluut niet terug vallen!
Ik ken mensen die altijd zoiets hebben van ‘ja je moet toch dit dat zus zo.’ Dan zijn er ook nog mensen die niet tevreden zijn met hun situatie maar in plaats van dat op te lossen hoor ik ze alleen maar zeuren en zeiken. Ik ben daar allergisch voor inmiddels! Echt een grote hekel heb ik aan die houding. Wat jammer dat de meeste mensen zo in elkaar zitten, neem ik ze niet kwalijk. Kudde gedrag! Dit past absoluut niet bij mij. Maar ik ga ook niet afgeven op mijn verleden want het waren mooie jaren.
Mijn sterfelijkheid is wel iets wat mij bezig houdt en ook dat is iets wat bij een depressie hoort want gut wat heb ik soms een ‘Heel zwaar leven, écht waar! Alles is voor mij ontzettend moeilijk!’ Zong Brigitte Kaandorp in haar grootste hit. Zou zij ook last hebben van depressies? Vast wel! Maar om nou maar gelijk te stoppen met dit spel? Je denkt eraan, wikt en weegt om vervolgens toch te denken...nee joh ben je mal! Daar zijn we veel te sterk voor.
Geestelijk sterk maar lichamelijk zwak is het resultaat nu mensen. Al zal je dit niet merken aan mijn houding. Het is echt heel vervelend deze episodes van je goed voelen en dan weer instorten. Als ik me goed voel lijkt het net of ik de boel belazer, zo voelt het dan naar mezelf. Maar dan zakt het weer in en denk ik ‘oh nee ik ben toch wel echt ziek’
Bij het GGZ zitten mensen koffie te drinken en vele hebben een blik in hun ogen van ‘help me.’ Dit herken ik ook bij willekeurige mensen die over straat lopen. En nu ben ik één van hen. Sorry maar heb ik me hiervoor de tering gewerkt? Is dan wat er in mij op komt. Waar hebben zij en ik dit aan verdient?
Opnieuw beginnen

Ik zal vanaf nu dus mijn leven anders gaan leven. Je hoeft me niet te geloven maar ik heb mijn leven erg onbaatzuchtig geleefd. Dat wil dus zeggen dat ik dingen deed, die ik eigenlijk niet wilde, om een ander het naar de zin te maken. Oké stil maar het komt goed ik doe het wel weer zo. En nu betaal ik daarvan de rekening. Er zijn geen schuldige, kan dit alleen mezelf verwijten.
Een kennis van mij sprak altijd over een metaforisch huis dat ik moest beklimmen om een bepaald doel te willen bereiken. Ik begon dus op de begane grond en ‘werkte’ zo langzaam toe naar het dak.
Ik ga nu ook weer een huis bouwen en beklimmen, maar dan gaan we dus eerst het oude huis afbreken!! Alleen de fundering laat ik liggen. Natuurlijk wil ik wel werken, het liefst voor mezelf. Maar ik begrijp dat dit niet makkelijk is.
31 jaar, geen papieren, ongelukkig, zwak en depressief. We zullen overwinnen! Ik wil graag kansen krijgen die ik verdien, maar wie biedt me die kansen? Hoe ga ik nu in hemelsnaam ervaring op doen? Ik ga gewoon liever de regulieren weg. Liefst werk ik met allerlei soorten mensen in de normale maatschappij. Ik kan wel tegen een stootje, het is de vraag of zij het kunnen.
Een lieve vriendin vertelde mij dat ze vroeger weleens werd getreiterd of gepest door een collega. toen ze nog in een supermarkt werkte. Nu weet ik dat dit soort treiterbakken vaak iemand pakken waarvan ze denken ‘die kan ik hebben.’
Ik werd op school getreiterd maar tegenwoordig is er niet echt iemand meer die dat lef heeft, iets met uitstraling? Wel jammer.. Beetje spanning kan geen kwaad haha. Beetje plagen mag best. Ik bijt vanzelf als ik het zat ben.
Ik denk dat ik het beste iets kan doen achter een computer óf een telefoon. Mensen te woord staan is iets waar ik juist goed in ben als ik maar weet wat mijn taakomschrijving is. Koffie schenken? Lijkt mij ook prima! Mensen benaderen op straat en ze iets verkopen? Ik denk dat ik heel snel ‘de beste’ ben. Achter een kassa werken? Lijkt mij ook leuk, maar ik ben al 31! Ben je weer te duur! Wat een kut maatschappij!
Nou wat het ook zal zijn. overwinnen zal ik toch wel want verliezen is geen optie!
En anders ga ik lekker de mantelzorg in of vrijwilligerswerk doen want het laatste wat ik ga doen is het verleden herhalen!