Berlin Calling

Ongeveer een half jaar geleden zat ik op een regenachtige dag een beetje te zappen. Ik kwam langs TMF en hoorde iets nieuws, iets dat me aansprak. Ik zag een DJ in een aantal verschillende voetbalshirts tijdens zijn optredens en ik meende zelfs Mystery Land te herkennen. Na iets meer dan drie minuten zag ik ‘Paul & Fritz Kalkbrenner - Sky and Sand’ in beeld verschijnen. Ook verscheen de tekst ‘Berlin Calling’ en vanaf dat moment liet de clip, maar vooral de muziek, mij niet meer los. Steeds weer hoorde ik dat eenvoudige melodietje met die intrigerende stem en ik ging eens op internet zoeken naar ‘Sky and Sand’. Via Youtube zag ik de clip nog eens, en nog eens, en daarna nog de hele avond. Ik kan me niet herinneren dat een track me ooit zo geraakt heeft en toen ik toevallig te weten kwam dat deze wereldplaat eigenlijk uit een film afkomstig was, ben ik meteen gaan zoeken naar de DVD. Helaas was die nog niet verkrijgbaar, dus dowloadde ik de volledige versie van de film, die geheel Duits gesproken bleek te zijn. Nou kan ik me redelijk verstaanbaar maken in de taal van onze Oosterburen, maar deze film was net even te moeilijk om echt alles te verstaan. Tot mijn verbazing keek ik de film wel in één zucht uit, ik kon er niet los van komen. Waarom? Het verhaal is simpel, maar ó zo waar en op de dancescene van toepassing. Inmiddels is de DVD uit en heb ik de ondertitelde versie gezien, waarna ik niet kon wachten om een recensie te schrijven.

Martin Karo, beter bekend als DJ Ickarus en gespeeld door de briljante Paul Kalkbrenner (kennelijk kan hij meer dan alleen musiceren), wordt gevolgd in zijn werk, relatie en verslaving aan alle soorten drugs behalve heroïne. Ickarus is een grote ster in de technoscene en tijdens de eerste minuten van de film zie je beelden van zijn optredens, die natuurlijk gewoon tijdens de gigs van Kalkbrenner zelf gemaakt zijn. Hierdoor is de film meteen ‘echt’, het zijn geen figuranten die op de dansvloer staan, het zijn de mensen die de technoscene maken tot wat zij is. De eerste indruk is dan ook dat Ickarus het allemaal goed voor elkaar heeft. Maar regisseur en schrijver Hannes Stöhr brengt feilloos de keerzijde van de roem in beeld. Ickarus en zijn vriendin Mathilde, die tevens zijn manager is, leven steeds meer langs elkaar heen; hij is vooral bezig met zijn nieuwe album, vreemdgaan en zijn drugsverslaving, zij probeert de boel bij elkaar te houden en te zorgen dat het platenlabel het album daadwerkelijk wil hebben. Langzaamaan zie je de negatieve kanten naar boven komen van wat eerst een aandoenlijke persoonlijkheid lijkt. Maar Ickarus heeft last van waar zoveel artiesten aan ten onder gaan, namelijk grootheidswaanzin. Hij denkt, mede door zijn overdadige drugsgebruik, dat de wereld alleen om hem draait. Na een verkeerde trip die hem bijna zijn leven kost, veroorzaakt door een pil die hij van een vriend krijgt, komt hij in een inrichting terecht. In de verslavingskliniek probeert hij zijn leven te herpakken en zijn album af te maken, maar in plaats daarvan is de drang naar drugs en het nachtleven te groot en vervalt hij in zijn oude gewoontes.

Ondertussen raakt hij steeds verder van Mathilde vervreemd, tot het moment dat Ickarus haar met een vriendin in bed betrapt nadat hij is ontsnapt uit de kliniek. Hoewel ze daarna met z’n drieën in bed belanden, beseft hij daarna dat alles anders is. Het enige dat hij niet doorheeft, is dat hij zelf debet is aan zijn eigen ellende. Na een afwijzing van de platenmaatschappij, die zijn album niet meer uit wil brengen, vernielt hij het kantoor van de labeleigenaresse en keert terug naar de kliniek, waar hij voor veel onrust zorgt. In zijn eigen wereld is zijn album nog steeds het album van het jaar, maar de kijker ziet een zielig persoon, een doorgesnoven idioot die het spoor volledig bijster is.

De problemen stapelen zich op: een belastingaanslag van duizenden euro’s die hij niet kan betalen, een compleet vernielde kliniek na Ickarus’ ‘afscheidsfeestje’, hij maakt de puinhoop in zijn leven alleen maar groter. Totdat zijn vader, die als dominee een kerk runt, hem de kracht geeft om zijn leven te beteren. Hij gaat terug naar de rehab-kliniek, krijgt zijn leven weer onder controle, maakt zijn album af en krijgt uiteindelijk tóch de platendeal waar hij al zo lang op gehoopt had. Vlak voor de launchparty biedt de vriend van wie hij destijds de bijna fatale pil kreeg, hem aan om samen ouderwets naar de kloten te gaan. Ickarus kiepert het hele pak coke in een glas cola en is sterk genoeg om eindelijk ‘nee’ te zeggen tegen de verslaving die hij inmiddels de nek om heeft gedraaid. De albumpresentatie is een succes, Ickarus is nuchter en in het eindshot zitten hij en Mathilde op het vliegveld te wachten op hun vertrek naar een buitenlandse boeking. Eind goed, al goed.

Ik ben normaal gesproken niet zo weg van films die over de dancescene gaan, omdat ze vaak afbreuk doen aan de waarheid. Deze film is anders, een sterk acterende Kalkbrenner laat zien hoe hard en verschrikkelijk de muziekindustrie kan zijn. Met de nadruk op ‘kan zijn’, want de boodschap van de film is: als je sterk in je schoenen staat kun je je eigen succes bepalen. En dat is precies wat hij doet: híj bepaalt hoe zijn album klinkt, híj bepaalt hoe goed zijn sets zijn, uiteindelijk bepaalt alleen híj of zijn leven nog wat waard is.

De muziek in de film is fantastisch gekozen, Kalkbrenner heeft een eigen stijl en verwerkt daarin meerdere genres, zoals techno en trance. Maar ‘Sky and Sand’ blijft de absolute uitschieter, de tekst van die track vertelt het hele verhaal van de film: ’s nachts is hij in zijn element, tript hij op zijn ego en zijn drugs, overdag probeert hij alle gemaakte fouten goed te maken tegenover zijn omgeving en zijn vriendin, en hij wéet dat de fouten die hij maakt, door zijn eigen stomme schuld komen. De denkbeeldige kastelen die in de lucht en in het zand gemaakt worden, blijven gelukkig overeind, de personen die van hem houden, zorgen dat hij zijn leven aankan en dat hij succes heeft als artiest en als mens. Voor alle liefhebbers van goede films en dance: kijken, een absolute aanrader.

Score: 90/100


www.berlin-calling.de