Hardjump 6

Zoals jullie wellicht is opgevallen, is het even flink dringen geblazen bij Start Stop Records. Naast Explosive Car Tuning 13 en Pat B’s Jumping is not a Crime is deel 6 uit de Hardjump reeks ook recentelijk in de shops te vinden. Dit maal gooit men het over een iets andere boeg, want de nieuwste Hardjump-telg bestaat dit maal uit ‘maar’ twee (en niet drie) cd’s zoals we de afgelopen tijd gewend waren. Gezien Greg C en Furax de voorgaande edities nogal wat moeite hadden met allerlei aspecten wat betreft het recorden en mixen van hun aandeel, is dan nu besloten de bezem door het concept te halen. Het logische gevolg is dat beide heren werden uitgezwaaid en plaats mochten maken voor de Fransman Fabrice Grenon, veel beter bekend als Major Bryce. Vaste man van de reeks, dj Marcky, staat uiteraard weer garant voor de eerste disc.

Vanaf nu hebben we bij Hardjump te maken met een soort van roulatiesysteem, want het is volgens Marcky de bedoeling om de tweede cd de eerst komende edities te laten compileren en mixen door een ‘gast-dj’. Het is iets dat ik persoonlijk van harte toejuich en hopelijk zorgt dit voor de nodige afwisseling in een periode waarin we toch al genoeg te kiezen hebben qua jump-cd’s.

Jump in

CD1: DJ Marcky

Geheel in de stijl van de suggestieve titel van deze compilatiereeks zetten dikke, dreunende bassen de toon aan het begin van Marcky’s mix. Opgebouwd wordt er niet want met de puike, melodieuzere remix van Chicago Zone en de typisch Franse kelderplaat van Energy 59 mag de luisteraar dan ook meteen vol aan de bak. Een opvallend momentje is de abrupte overgang tussen deze laatste en een nieuwe, officiële bootleg (bestaande uit Greg C’s “You” en een oldschool-achtige zweefplaat) geconstrueerd door Lethal MG. Het doet de mensen die bekend zijn met de reeks wellicht terugdenken aan die kenmerkende manier van mixen door DJ Furax. En zo volgen er op beide schijfjes wel meer van dit soort kleine déjà vu momentjes kan ik alvast verklappen. Goed, tot en met de gloednieuwe dj Basik, welke alweer een redelijk donker getinte track aflevert, doet de mix vrij stevig en qua geluid toch uitstekend gelijkwaardig aan.

Met de intrede van het inmiddels wel bekende “Gangsta Shit” kiest ook Marcky voor een klein techstyle-jump middengedeelte dat zijn hoogtepunt vind in de Tek-knaller (“Bass Bass”) van de nog altijd goed op dreef zijnde Fransoos Bjorn Smith. Jammer is dan wel dat de subtiliteit die deze nummers met zich meebrengen in een keer tenietgedaan wordt door een bijna volwaardig hardcore nummer van Dinamik. De track is gewoonweg iets té krachtig in deze fase van de mix en sluit daarmee ook niet echt lekker aan bij het gevolg, dat overigens ook niet echt indruk weet te maken. Eigenlijk geeft, een aantal nummers verder, de Karl F remix van “Why I’m so Dark” je pas eindelijk het gevoel dat er weer wat te gebeuren staat. En dat gevoel van opwinding is terecht, want ook Karl F’s eigen “Greed of Sound” is een erg smakelijke Franse tek-plaat, met een opvallend riedeltje dat lekker blijft hangen. Babaorum Records waardig materiaal kunnen we wel stellen. Marcky’s wispelturige finale bestaat uit de freaky en wat minimaal klinkende “Sunspot” waarin je duidelijk kunt horen dat het van de mannen achter Tom Food en het Atomic Techno label afkomstig is. Dit toch wat minder toegankelijk geluid is een leuk bedachte afwisseling (net als de volgende, melodieuzere plaat “Pulse”) maar ik vraag me af of het uiteindelijk niet als een soort van rem fungeert. “Wildstyle” van de Tek Soldierz is dan, dankzij een goed in het gehoor liggend ‘loopje’ en hun kenmerkende, opzwepende beats in ieder geval wel uitstekend gekozen als afsluiter.

CD2: Major Bryce

Dat Major Bryce een logische en uitstekende vervanger is voor Furax kun je al bij de openingsplaat “Like the Party” horen. Zoals we gewend zijn van de Franse melodieënman Guenot beginnen we weer met een dromerige melodielijn dat niet veel later uitmond een plezante, explosieve extase. En zo heeft Major Bryce veel meer van dit soort melodieuze jumpers voor ons in petto, zoals ook Furax dat voorheen deed. Enig verschil is wel dat de ‘Majoor’ veelal kiest voor stevigere, melodieuze tracks met de ene keer een toegankelijke en de andere keer een wat minder voor de hand liggend en wat vagere aanpak. Dit type jump geluid zou je al snel kunnen associëren met kazig, uitgemolken, vrolijk en té ‘simpel’, maar dat valt echt allemaal reuze mee. Sterker nog, Fabrice weet hoe je zo’n concept moet succesvol uitwerken. Het mooie van deze mix is dan ook dat ze aardig doorknalt en prima divers klinkt. Het is lastig er specifieke nummers uit te lichten, want over de gehele linie gezien zijn ze vrijwel allemaal een toegevoegde waarde. Nummers die er écht uitspringen zijn o.a. “Pocket Rocket” (een Nederlands brouwsel met een Frans smaakje), het ijskoude “Kingpin”, het retro-achtige “Back in Time” en de in de echte ‘Oxley’-stijl tek bom “Bombadrop”.

Het laatste gedeelte is dan overwegend melodieus en gewoon lekker krachtig. Een opvallende track is die van Ambrosia. Op het eerste gehoor lijkt het helemaal niets, maar als je verder luistert dan die droge, vreemde kick komt er langzaam een pareltje tevoorschijn. De power van de vocalen van Martin Luther King, de hypnotiserende gameconsole-achtige melodie. Heerlijk! Echt weer typisch iets voor Major Bryce die een voorkeur heeft voor het meer aparte werk (net als, jawel, Furax). Ook het einde van deze tweede cd is wat minder. De een na laatste track “Saturday Night Jumpers” is de meest standaard ‘bellenjumper’ in deze mix en is hiermee toch net iets te zoetsappig. Maar net als op CD1 weet een nette tech-achtige plaat (“Balance”) het karwei weer netjes te klaren.

Jump out

Marcky doet het aardig met een goed eerste deel van zijn mix, maar het af en toe wat onbezielde mixwerk en het wat minder einde zijn puntjes van kritiek. En ondanks dat zijn disc vol staat met vers materiaal, kent het toch maar een paar echte uitschieters en mis je toch een beetje een logische opbouw. Major Bryce is de ideale opvolger van Furax. Melodieën in een stevige en vaak aangename verpakking voeren de boventoon, maar ook hij laat genoeg ruimte voor ander jump-geluid. Ook zijn mix kent geen echte opbouw, maar blijft 74 minuten lang redelijk constant. Een klein nadeel kan de wat ‘oudere’ tracklist zijn, al heb ik me persoonlijk niet echt gestoord aan het gebrek aan exclusief en/of gloednieuw materiaal. In zijn totaliteit is dit nieuwste deel uit de Hardjump-reeks een verbetering ten opzichte van zijn voorganger, al steekt het uiteindelijk niet boven de middelmaat in zijn genre uit.

Score: 72 / 100

www.djmarcky.be
www.majorbryce.com