Marshall Applewhite - Leave Earth

De koude winter staat hier gelukkig nog niet aan de deur te kloppen", maar desondanks waait er vanuit het dorre Detroit een straffe wind, die regeert als een ijzige keizer. Dus knoop je jas maar dicht, trek je sjaal strak aan en trek je capuchon tot ver over je gezicht, want "Leave Earth" zal als een stevig kou-front over ons heen razen. De artiest achter het pseudoniem "Marshall Applewhite" is Joel Dunn aka Oktored aka Cocky Balboa. Wat opvalt als we kijken naar zijn andere aliassen is dat Joel graag speelt met het contrast tussen diepe techno melodieën en de cross-over met bijvoorbeeld dub, breaks en IDM. Dat alles natuurlijk overgoten met een Detroit-sausje. Rauw en onvoorspelbaar worden de klanken van Marshall Applewhite over ons uitgestrooid. De vergelijking met de oude sound van Drexciya, Underground Resistance en Cybersonik (Richie Hawtin, Daniel Bell & John Acquaviva) gaat dan ook wonderbaarlijk goed op, zij het in een moderne uitvoering. Om een volwaardig album te vormen, is de al eerder uitgebrachte gelijknamige "Leave Earth"-EP samen gevoegd met de "Sludge"-EP, aangevuld met een selectie uit de enorme hoeveelheid aan probeersels en demo's die nog op de plank lagen.

Leave Earth
Het album begint met het 'computer'-geschakelde "In Need of Control". De langzame opstart-sequence die nodig is om iedereens aandacht te krijgen. Van de winderige achterbuurten naar de warme controlekamer. Vandaar uit kan de spreekwoordelijke experimentele kraan verder open gedraaid worden. "Barry Rollins" begint dan misschien nog wel rustig met een geruststellende synthesizerloop en begeleidende klapperende percussie, maar als de eerste acid-toontjes hun intrede hebben gemaakt is het over met de rust. Langzaam wordt er gebouwd aan een acid-melodie die uiteindelijk alles zal overstijgen. Na de langzame pneumatische pers van "Dimension 8" volgt het ritmischere "Dimension 10". De langzame pompende bass-line doet denken aan het werk van Robert Hood. En de bijkomende acid-lijn aan Hardfloor of Plastikman.

Wat opvalt is dat veel tracks die rauwe onheilspellende achtergrond ruis hebben. Hierdoor past ook "Majestic 12" perfect in het rijtje. Deze meer electro georiënteerde track knispert en squeeckt aan alle kanten. "Dimension 6" begint hierna redelijk tam, maar al snel nemen de energieke percussie en leidende acid-melodie het over. De achtergrond synths zorgen daarbij voor net dat beetje extra mysterieuze gevoel. Dit zou goed mixen met het werk van Adam X (Traversable Wormhole). Dat geldt al helemaal voor de tracks "Dr Weatherbee", en "Smash" welke toch wel als een rustpuntje beschouwd kunnen worden. Zo heeft "Dr Weatherbee" een heerlijke intrigerende melodielijn en warme ondertoon naast z'n scherpe percussie en weet "Smash" zich te onderscheiden als een stukje pure IDM. De stotterende percussie staat in schril contrast met de harmonieuze achtergrond klanken die je omringen met een stukje paradijs.

Op 9 komen we "Space Boys" tegen. Deze track met 2 gezichten opent vrij rustig als vervolg op de vorige tracks, maar slaat in 1 keer door naar een meer spacy paranoïde kant. "Burn" klinkt hierna vooral in het begin een stuk frivoler, bijna melig. Deze langzame track is bijna volledig opgebouwd rondom een korte riedel die geleidelijk wordt omgevormd. De bijkomende achtergrond string maakt het allemaal nog spannender. De één na laatste track is weer een industriële energiekere plaat zoals we het album ook begonnen. Knetterende hi-hats en snare-drums gecombineerd met een langzame monotone bass-line die het zeker goed zal doen op de dansvloer. Heel intens. Zo ook de afsluitende track " Lying Down On The Coats". Een veel zwaardere bass-drum gecombineerd met een neurotisch machinaal geschraap brengt je nog 1 keer op het puntje van je stoel.

Witte appels?
Joel Dunn verstaat zijn vak. IDM en zware industrial worden gemengd met meer toegankelijk techno. Meeslepende acid-lines of juist loodzware machinale percussie worden afgewisseld met luchtigere melodielijnen en rustgevende achtergrond-tonen. Of we daadwerkelijk de Aarde verlaten hebben zoals de titel suggereert, valt te betwijfelen aangezien er genoeg industrieel erfgoed te vinden is in onze steden waar we dit soort indrukken kunnen opdoen. Aan de andere kant schets Joel wel een hele donkere kant van Detroit, wat anderzijds opgevat kan worden als een aparte wereld gescheiden van de wereld waarin we ons graag begeven.

Kom er trouwens maar eens op om je "Marshall Applewhite" te noemen, want de echte Marshall Applewhite was een compleet gestoorde sekteleider, die dacht dat hij en zijn groep (Heaven's Gate) uiteindelijk bezocht zouden worden door buitenaards leven, waarmee hij de Aarde achter zich kon laten, wat uiteindelijk leidde tot een collectieve zelfmoord actie waarbij 39 mensen de dood vonden.
Met dat in je achterhoofd geprent, ga je je toch afvragen of er geen vrolijkere pseudoniemen voor handen waren.

Score: 81/100

soundcloud.com/marshall-applewhite
www.facebook.com/marshallapplewhitedetroit