Thunderdome 2005-1

Intro

Het is alweer lang geleden dat er een Thunderdome in de winkel lag. De laatste, ‘Turntablized’ van Unexist, dateert van december vorig jaar. De laatste verzamel-cd is echter zelfs van september vorig jaar, meer dan een jaar geleden dus! Met het aankomende feest in december dus hoog tijd voor Thunderdome 2005-1, samengesteld door Carnage en Manga.


CD1

‘Clone 1’ is niet bepaald een rustige binnenkomer op de cd. Daarentegen lijkt het eerder of Catscan geprobeerd heeft zoveel mogelijk herrie in één nummer te stoppen. Nee, geef me dan maar ‘System: reload’ (track twee) van Art of Fighters. Een erg energiek nummer, wat mij een veel beter gevoel geeft. Dat Catscan en Outblast het goed met elkaar kunnen vinden is algemeen bekend, vandaar ook hun samenwerking onder de naam Base Alert. 2 Men Kartel is een ander project van beide heren. Met ‘The 2 men kartel’ leveren ze een wat blijer en ‘trancy’ nummer dan normaal af.

Tommyknocker staat op het moment duidelijk in de spotlights, zo staat hij namelijk drie keer (overigens alle drie de keren in samenwerking met een andere artiest) op deze Thunderdome en ook op de nieuwe Demolition-cd is hij terug te vinden. ‘Nocturnal rituals’ (nummer vijf) is een lekker rauw en opzwepend nummer geworden. Track zes is afkomstig van Nosferatu, welke met ‘Disease’ een dijk van een nummer neerzet. ‘Disease’ begint vrij rustig en ingetogen, maar na ruim een minuut knalt er een keiharde kick in. Halverwege het nummer volgt een break waarin een onheilspellende stem het over een bepaalde ziekte heeft. Na deze break komt de beat weer langzaam op, waarna het nummer nog een keer losgaat. Erg lekker!

De voor mij onbekende Italiaan Hellsystem levert met ‘Ex inferis’ een zeer aardig nummer af, een beetje in Enzyme-stijl. Hierna volgt een remix van de klassieker Dominator. Kennelijk is dit nummer helemaal in, want ook op Demolition Part 6 stond een remix van dit nummer. Toen ging het om de The Stunned Guys-remix, deze keer om de versie van Outblast & Angerfist. Zij hebben met de nodige synth’s het nummer in een nieuw jasje gestoken en het een stuk vrolijker gemaakt. Een geslaagde remix wat mij betreft. Track tien is de Anthem remix van ‘Project Hardcore', een lekker sfeervol nummer. Hierna volgen tracks van The Stunned Guys en Korsakoff; niet echt nummers die eruit springen.

Een nummer dat er wél uitspringt is track zeventien. Het origineel van ‘Chosen paradise’ is een klassieker en gooit nog steeds hoge ogen. Of deze remix dat ook gaat dus is nog even afwachten, maar feit is wel dat The DJ Producer er een totaal ander nummer van gemaakt heeft, wat de liefhebber van UK hardcore zeker zal aanspreken. Laatste nummer van cd één is ‘Step into our world’ van Unexist vs Tommyknocker. De hand van Tommyknocker hoor ik niet echt in dit nummer, maar de invloeden van Unexist zijn wel duidelijk te horen. Zo maakt het nummer gebruik van een hiphopsample (van KRS-One), iets wat Francesco Iapicca vaker doet. Hierna ramt het nummer door met een zeer harde kick, zoals we dat gewend zijn van Unexist.


CD2

‘Phil-o-mania’ kent een lange, maar goede opbouw. Halverwege de track komt er een trage, maar stevige kick om de hoek kijken. Deze vormt het, tezamen met de mooie melodie, tot een lekkere opener van cd twee. Nummer twee, ‘M-pire’ van Moleculez, klinkt erg zwaar en heeft een mooie, sterke melodie die er meeslepend is. ‘The Sign’ van Carnage (één van de samenstellers van deze cd) feat. Skully is een nummer wat er ook zeker mag zijn. Het ragt lekker door om het zo maar te noemen. De samenwerking tussen Life Runs Red (Matteo Delgrano van Armageddon Project) en Tommyknocker is een succesvolle gebleken, in ieder geval voor wat betreft dit nummer. ‘Technoire overdrive’ is een sterke track geworden.

Track zes (Children of hell) knalt er echt in. Van begin af aan wordt er namelijk flink gerost. Een echte lijn of structuur in het nummer kan ik niet bekennen, maar het klinkt nog niet eens zo verkeerd. Ook op cd twee staat een nummer van Unexist. ‘Reknocked’ is iets trager dan we doorgaans van hem gewend zijn, maar een beetje variatie kan absoluut geen kwaad. Andere noemenswaardige nummers halverwege de cd zijn onder andere ’10.000 Needles’ (hoop gepiep en gekraak onder begeleiding van een harde en droge kick, wel een beetje eentonig), ‘Oscillation overthruster’ (duister en met een herkenbare TOA-geluid) en ‘End of days’ (dreigend en duister, en doet daarmee zijn naam eer aan).

100 Kilo Maarten maakte vorig jaar zijn debuut op Thunderdome 2004 (samen met Deimos). Dit deed hij zeer verdienstelijk, en nu is hij dus ook terug te vinden op de nieuwe compilatie-cd. Zijn track ‘Common noise’ neigt wat meer naar techno (maar dat zijn we van hem gewend), en is daarmee een welkome afwisseling op de cd. Net als op de nieuwe Demolition-cd, vinden we Ophidian & Tapage ook op deze cd terug. Dit geldt overigens ook voor een aantal andere nummers, maar dit is onvermijdelijk als twee gelijksoortige verzamel-cd’s op hetzelfde moment verschijnen. Dat Drokz ook ‘normale’ hardcore kan produceren bewijst hij met track veertien, ‘Enemy of all gangs’. Ritchie & Marciano Gambino zijn de aliassen van niemand minder dan Drokz & Tails. Ik moet zeggen, het gaat hem (en Tails) goed af.

Partyraiser is iemand wiens populariteit nog elke dag toeneemt. Zijn draaistijl staat bekend als hard, rauw en snel. Dat is het nummer wat hij samen met Lunatic & Miss Hysteria gemaakt heeft ook. De kick is hard (beetje a la Unexist), de breaks gepast en het soort van ‘duikbootgeluidje’ en de snerpende tonen lekker. Een geslaagde samenwerking dus! De Amerikaanse Lenny Dee heeft in het verleden natuurlijk genoeg harde en ‘industriële’ nummers gemaakt. Iemand die hier ook bekwaam in is, is de Franse Tieum. Een samenwerking tussen deze twee heren moet dan ook haast wel leiden tot een knallende track. Dat is dan ook precies wat ‘A better world’ is geworden. De laatste nummers van de cd zijn afkomstig van Enzyme X (welke behoorlijk rost) en wederom Drokz (beetje UK-stijl).


Outro

Thunderdome maakt wat mij betreft een geslaagde comeback. Het niveau is nog niet zoals het jaren geleden was (uitzonderingen daargelaten), maar het gaat de goede kant op. In vergelijking met de laatste compilatie-cd, is de nieuwste release een stuk beter. De nieuwe Thunderdome komt tegelijk uit met Demolition Part 6 en daardoor staan er een aantal nummers op beide cd’s. Dit blijf je altijd houden als twee gelijksoortige verzamelaars op hetzelfde moment uitkomen, en gelukkig is het aantal dezelfde nummers ook niet zo heel groot. Ik stoor me er dan ook niet aan. Als ik zou moeten kiezen tussen beide compilaties, zou mijn keus uitgaan Demolition 6. Niet dat ik de nieuwe Thunderdome slecht vind, dat zeker niet, maar op de Demolition staan qua aantal er wat meer goede tracks op, die bovendien ook wat minder doorsnee zijn. Toch vind ik dat Thunderdome een geslaagde terugkeer maakt. Ik hoop dan ook dat dit een begin is van een nieuwe serie Thunderdome’s en hopelijk hoeven we niet weer meer dan een jaar te wachten op een nieuwe release.

Toch zijn er ook een paar minpuntjes te bespeuren. Zo stoor ik me nogal aan het doosje waarin de cd’s geleverd worden. De productiemaatschappij is hier zelf wel nogal over te spreken. Ik quote; ‘de beste en nieuwste hardcore tracks van dit moment verpakt in een schitterende super jewel box plus’. Nou ik vind er persoonlijk niks supers aan, ik erger me er alleen maar aan. Er zijn al zoveel verschillende cd-doosjes voorhanden, waarom nou wéér een andere gebruiken? Hij past bovendien ook niet eens in een standaard cd-rek. Ook hadden de nummers beter gemastered moeten worden. Sommige eindigen namelijk iets voor het eind en stoppen daardoor nogal abrupt. Ook had er best één of twee seconden pauze tussen de nummers opgenomen kunnen worden. Nu lopen ze aan één stuk door en dat is niet echt nodig, het is immers geen mix. Doordat sommige nummers abrupt stoppen, krijg je een beetje raar gehoor als het volgende nummer direct daarna begint. Maar alleen kijkend naar de tracks opzich, dan ben ik blij dat Thunderdome weer terug is.