Floorplan - Paradise

Er zijn een aantal artiesten die al vanaf de begintijden van het 'house-tijdperk' onlosmakelijk verbonden zijn met het toentertijd nieuwe geluid. Zij die 'erbij' waren toen deze nieuwe revolutionaire muziekstroming voet aan de grond kreeg in Amerika. Een aantal artiesten waaronder Franky Knuckles, Jeff Mills, Derrick May, Kevin Saunderson, Richie Hawtin, Juan Atkins en Carl Craig hebben duidelijk hun stempel gedrukt op de ontwikkeling van de muziek en doen dat nu nog steeds. Chicago house (soulvol, melodieus) en Detroit techno (rauw, confronterend) zijn 2 essentiële en baanbrekende stromingen die ogenschijnlijk vanuit het niets overwaaiden naar Europa. Van daaruit ontwikkelde het hele elektronische dansspectrum zich stormachtig tot de stamboom die we nu kennen. Een dj/producer die zeker ook in bovenstaand rijtje thuis hoort, is Robert Hood.

Deze geniale musicus combineert bovenstaande stijlen samen met dan weer minimale, dan weer catchy techno. Altijd op zoek naar een originele invalshoek en grensverleggend. In 1996 bracht hij zijn eerste EP, genaamd "Funky Souls", uit onder het alias Floorplan. In eerste instantie als bij-project, maar in de loop van de jaren verschenen er meerdere EP's en keer op keer werden deze verzwolgen door de fans. Floorplan is allang geen bij-project meer en ondertussen een begrip onder de liefhebbers van soulvolle house en techno. Dansvloer gericht en direct. Nu 17 jaar na de eerste EP en zo'n 8 EP's verder, heeft Robert eindelijk een volwaardig album gemaakt onder de naam Floorplan. Vergeleken met zijn laatste album "Motor Nighttime World 3" uit 2012 welke volstaat met dromerige Detroit techno, is dit hele andere koek. "Paradise" zoals het debuut onder Floorplan heet, staat vol met pompende, dampende en stomende tracks die je stuk voor stuk de dansvloer op lokken.

We trappen af met "Let's Ride" een track die gelijk de toon zet. Deze meeslepende combinatie van kletterende snaredrums, pompende kickdrum en indringende vokaal-sample zetten je op scherp. Je zou deze plaat eerder halverwege of tegen het einde verwachten. Ook de tweede plaat, het reeds in augustus 2011 verschenen "Baby Baby" laat niets heel van je gympen. Korte synth-patroontjes en de afsluitende piano-loop vormen de basis van deze heerlijke plaat. Redelijk minimaal maar zo doeltreffend. Met "Change" zakken we wat dieper het techno-moeras in. Het klinkt wat minder catchy vergeleken met voorgaande housy tracks, maar juist doordat het geluid wat rauwer is, geeft dat deze track de juiste drive. "Altered Ego" is daarentegen weer een stuk toegankelijker ondank dat het ook hier een meer techno georiënteerde plaat betreft. Er wordt hier voortreffelijk gebruik gemaakt van allerlei filters en effecten voordat alles in volle hevigheid losbarst. De lead-synthesizer kan je eigenlijk nog het beste vergelijken met een rustige kabbelend beekje welke na een flinke storm verandert in een woest kolkende rivier.

"Never grow Old" klinkt hierna weer een stuk authentieker. De ongepolijste gospel-zang en rustige piano loops bouwen langzaam uit tot een vurige uitbarsting van expressie. Deze track stond ook al op de "Fabric 66" mix van Ben Klock. Met "Eclipse" en "Higher!" krijgen we zowaar 2 op zichzelf staande, opzwepende en energieke techno tracks vol drumloops en percussie. Deze platen maken van iedere dansvloer een woeste branding vol schuimende koppen. Wat een contrast brengt "Confess" dan opeens met zich mee. De zon lacht je nog net niet toe vanuit een 'Teletubbie'-wereld. De heldere piano-intro zou je bijna als intro van deze cd verwachten. Wanneer de bassline en overige percussie erbij komen, heb je de ideale track om een veld vol festivalgangers aan het wiebelen te brengen.
De één na laatste plaat "Chord Principle" is weer wat dwingender, maar toch ook weer frivool door de giechelende dame. Het zijn vooral de korte toetsaanslagen die je bij deze plaat in beweging houden. Dat geldt ook voor de synthesizer in "Above the Clouds". Deze afsluitende track begint best toegankelijk en soft, maar al snel vervagen de filters die het geluid in toom houden en krijgen we de heldere kale synthesizer voor onze kiezen. Gecombineerd met de warme bassline en indringende hi-hats geeft dat toch een lekkere plaat om nog 1 keer bij los te gaan.

Na het beluisteren kunnen we maar 1 conclusie trekken. "Paradise" is, ondanks dat het heel dansvloer gericht is, een divers, verrassend album geworden, waarbij de nummers niet zijn afgeraffeld. Verder geven nummers 1 en 2 tezamen met 5 en 8 dit album net een wat apartere sfeer dan wat we gewend zijn van een techno album. Robert maakt veelvuldig gebruik van repetitieve vocalen (1,2,4,5) en ritmische percussie (1,4,6) om je in beweging te houden terwijl zijn melodielijnen behoorlijk minimaal (3,7) zijn. Echter het gebruik van 'fading' en diverse filters zorgt bij meerdere tracks (4,9,10) voor een ware openbaring. Ook het gebruik van soms hele subtiele piano-loops (2,5,8 ) zorgt voor een warmer, bijna menselijk geluid. "Paradise" is waarschijnlijk toch wel het beste wat Robert Hood onder de naam Floorplan heeft uitgebracht.

Score: 79/100

www.facebook.com/RobertHoodFloorplan
soundcloud.com/roberthood