Chemical Brothers – Push The Button

Samen met bands als Underworld, Leftfield en Orbital behoort het duo Ed en Tom, de The Chemical Brothers dus, tot de pioniers van de live-dance. Ed en Tom ontmoetten elkaar in 1989 toen ze geschiedenis studeerden in Manchester. Ze stortten zich daar in het clubleven, en begonnen zelf te draaien, allereerst onder de naam ‘the Dust Brothers’, welke naam ze ‘leenden’ van twee Amerikaanse producers. Al snel werden ze bekend door het afbreken van de hokjesgeest. Ze kregen een party-starting reputatie omdat ze dingen deden die andere dj’s niet durfden; beïnvloed door bands als The Beastie Boys en Public Enemy maakten ze een kruising tussen acid house (toen zeer populair), hip hop en rock welke later onder de term ‘big beat’ samengevat zou worden.

In 1995 tekenden Ed en Tom bij Virgin Records, maar onder druk van de échte Dust Brothers moesten ze hun artiestennaam veranderen. De stap van Dust Brothers naar Chemical Brothers was al snel gemaakt... en zo waren de Chemical Brothers geboren. ‘Exit Planet Dust’ was hun debuutalbum dat datzelfde jaar uitkwam. Het album werd meer dan een miljoen keer verkocht wereldwijd en de singles “Leave Home” en “Life is Sweet” kwamen in Groot-Brittannië hoog in de hitlijsten. Het nummer ‘Block Rockin’ Beats” kent iedereen wel, en is in Nederland een grote hit geweest.

Eind januari 2005 was daar een nieuw album: “Push the Button”, het vijfde studioalbum van de Chemical Brothers. Eerdere albums waren onder andere ‘Surrender’, met het prachtige “Let Forever Be” (naar mijn persoonlijke mening hét beste nummer van de chemische broers) waar Noel Gallagher van Oasis de vocalen voor zijn rekening neemt, ‘Dig Your Own Hole’ en ‘Come With Us’. The Chemical Brothers mochten zelfs met Oasis op wereldtournee als voorprogramma. Het duo is één van de weinige acts die zowel in de dance- als de rockwereld werd omarmd. Op donderdag 24 januari stonden ze in de Heineken Music Hall voor een eenmalig album, om hun cd te promoten. Hopelijk zijn ze deze zomer op één van de grote festivals wéér te bewonderen....


De CD:

Galvanize – feat. Q-Tip:
Galvanize is het openingsnummer van de cd, een mengeling van elektronica, Oosterse muziek en hiphopbeats. Een stevige opener die wat wegheeft van een hymne, een meezinger. De vocalen zijn van Q-Tip van A Tribe Called Quest. Het oosterse tintje wat het nummer mee heeft gekregen doen het hem. Het zorgt voor een aanstekelijke vibe in het nummer die je benen laten tintelen. Deze plaat is bij vele top dj’s zoals Sasha en James Zabiela al tijden in hun platenkoffer te vinden en is een floorfiller in vele clubs. Toch begint na een aantal malen luisteren de sample “Its time to push the button” (de titel van het album) al wel snel te vervelen.

The Boxer – feat. Tim Burgess:
Tim Burgess, zanger van de band ‘The Charlatans’, wie ook al te horen was op het eerste album ‘Exit Planet Dust’ van de Chemical Brothers, is weer van stal gehaald om met zijn zangkunsten een nummer te ondersteunen. Het nummer is eigenlijk niet geheel bijzonder, niet slecht, maar ook niet goed. Een degelijk Chemical Brothers product. Snel verder naar het derde nummer...

Believe – feat. Kele Okereke:
Stereo op maximaal, ramen op: gaan met die banaan! Wat een ontzettende energie komt er van dit nummer! Kele Okereke, zanger van de indie-band ‘Bloc Party’ wie nu helemaal hot is in Engeland, neemt de vocalen voor zijn rekening. Typische Chemical Brothers geluidjes samen met een sterke bassline, gitaarriedeltjes op de achtergrond (dezelfde als uit het nummer The Boxer??) zorgen voor een sneltrein door je speakers. Een nummer met een boodschap? Geen idee, maar ik ‘believe’ in ieder geval dat dit zeker één van de toppers is van deze cd. En ik geloof in de repeat-knop van mijn stereo.

Hold Tight London – feat. Anna Lynne:
“Hold Tight London” is even een rustpuntje. Zangeres Anna Lynne brengt de rust terug op de cd met dit tussennummer. Wel op de typische Chemical Brothers manier; de beat, in de vorm van een trommel, blijft bestaan.

Come Inside:
Wat nou rustpuntje? Weer de stereo op maximaal! Na een redelijke rustige opbouw barst het nummer rond een minuut flink los. Een mengelmoes van rockinvloeden en breakbeat dendert je kamer door. Met halverwege een heerlijke breakdown is dit nummer naast “Believe” een van de nummers van de cd die doen bewegen. Met massieve beats en opgefokte strijkers laten de Chemical Brothers horen dat ze het produceren niet verleerd zijn.

The Big Jump
“The Big Jump” gaat verder waar “Come Inside” geëindigd is, en sluit dan ook naadloos hierop aan, alsof het een mixalbum betreft. Over het nummer zelf valt eigenlijk weinig te zeggen. Geen hoogvlieger, geen laagvlieger; een degelijk nummer die na al het geweld gewoon lekker te luisteren is. Ja, je stereo mag weer wat zachter.

Left Right - feat. Anwar Superstar
Met “Left Right” laten de Chemical Brothers horen dat ze sterk zijn beïnvloedt door de hip-hop, Ed en Tom’s eerste liefde. Hip-hop met toch wat house-invloeden, maar wel even wat afwisseling in vergelijking met het begin van het album. De raps zijn van Anwar Superstar, broer van de welbekende Mos Def (een rap-rock legende, wie ook op tv is te bewonderen). De lyrics zijn niet mis, het lijkt alsof er een duidelijke boodschap uit van moet gaan in dit militair getinte nummer.

Close Your Eyes – feat. The Magic Numbers
Als er toch een rustpunt op het album aanwezig is, is dit nummer het wel. Totaal niét vol van bombastische beats, maar eerder psychedelische klanken. De zang is van ‘The Magic Numbers’, een London’s kwartet, welke het nummer een poppie uitstraling geven. Een heerlijk nummer om bij weg te dromen, en doet je toch even denken aan hele andere artiesten dan de Chemical Brothers. Toch haalt het nummer het niet bij de rest van de cd, het is een beetje een vreemde eend in de bijt, maar is toch wel heerlijk aanstekelijk.

Shake Brake Bounce
De titel zegt het al: een soort van breakbeat, vermengd met hip-hop? In een ander ‘hokje’ is het niet te stoppen. Ook hier weer een gitaartje op de achtergrond. Wat hebben ze toch met die gitaartjes? Ondanks de (ehum) zéér afwisselende vocalen in het nummer (Shake... Brake...Bounce... en dat 20 maal) zonder aantoonbare reden één van de toppers van het album.

Marvo Ging
De opening lijkt rechtstreeks te zijn gekopieerd van het succesnummer “Let Forever Be” van het Surrender-album. Het nummer klinkt ook deels hetzelfde. Wederom oosterse invloeden in een mix met dansbare invloeden zorgen ervoor dat je wil dansen. Gooi daarbij een paar standaard ‘Chemical Brothers’-geluidjes, en je hebt weer een nummer! Koekje erbij?

Surface to Air:
Met de “Surface to Air”, de afsluiter van de CD, wordt een meeslepend eerbetoon gegeven aan New Order. Een lekker opbouwende plaat, die voor mij eigenlijk één ding mist: vocalen. Waarom weet ik niet, maar iedere keer als het nummer bijna op zijn climax komt wil ik meezingen, en heb ik ook een tekst in mijn hoofd. Is hier een carrière voor me weggelegd? Geen idee, maar het nummer is er niet minder lekker om. Een waardige afsluiter in ieder geval met een rollende beat en een opbouwende en opzwepende synths.


Conclusie
Een afwisselende cd, met als toppers “Believe” & “Come Inside”. Maar, toch veel van hetzelfde. Na het veelbelovende begin van het album lijkt de cd verder te verworden tot veel van hetzelfde; veel dezelfde gitaardeuntjes op de achtergrond, dezelfde breakbeats en dezelfde opbouw. Als je dit album vergelijkt met bijvoorbeeld Surrender en Come With Us, dan kan je stellen dat er eigenlijk niet veel verandert is. Innovatie? Neen. Eerder voortborduren op dezelfde succesformule. Niet dat het slecht is wat de The Chemical Brothers maken, zeer zeker niet, maar het album is geen topper te noemen. Maar, wel zeker koopwaardig als je fan bent van bands zoals Orbital, The Prodigy en Underworld, of gewoon een keer ‘iets anders’ wil. Want in een hokje te stoppen, dat zijn deze twee oude rotten zeker niet!

http://www.thechemicalbrothers.com/

Wil je samples van deze cd horen, klik dan hier