Emika - Emika

Af en toe krijgen we wel eens releases toegestuurd van artiesten die bij ons niet gelijk een belletje doen rinkelen. Dit was ook het geval bij Emika en haar gelijknamige debuutalbum. Emika blijkt te zijn geboren in Engeland, maar kent Tsjechische roots. Al op jonge leeftijd leerde ze piano spelen en muziekcomposities maken. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat ze uiteindelijk in de muziekwereld terecht kwam. Emika groeide op in Bristol en kwam daar in aanraking met drum & bass en later ook dubstep. Sinds enige tijd woont ze nu in Berlijn, waar ze in weer een hele andere wereld terecht kwam en kennis maakte met de technoscene en bijvoorbeeld de legendarische Berghain club ontdekte. Ze maakte hier vanaf 2010 allerlei geluidsopnames en gaf deze vervolgens in de vorm van samples aan dj's en producers door, zodat zij ze konden verwerken in hun muziek. Dit resulteerde uiteindelijk in Ostgut Ton's (het label van Berghain/Panorama Bar) jubileumrelease 'Fünf'. In 2011 richtte Emika zich met name op het produceren van haar eigen muziek, waarna ze vervolgens vorige maand haar debuutalbum 'Emika' uitbracht.

Emika is van oorsprong een tekstschrijver. Bij het produceren van nieuwe tracks begint ze dan ook altijd met het schrijven van de lyrics, waarna ze vervolgens pas de muziek erbij componeert en het geheel hiermee probeert te 'dramatiseren'. Dat dramatische aspect horen we dan ook terug op nagenoeg elke track op dit album. Soms is het de muziek die het hem doet, maar veelal de zang van Emika. De vocalen zijn wat dat betreft goed te vergelijken met die van bands als Radiohead en Portishead. Niet voor niet mag ze Tom Yorke (zanger van Radiohead) tot haar fans rekenen. Songs van deze bands kennen veelal een wat melodramatisch en donker karakter, iets wat we ook in Emika's nummers als '3 Hours' en 'Professional Loving' terug horen. Deze trage producties kennen bovendien ook een neerslachtig en droevig tintje, daar waar 'Count Backwards' vervolgens zo een nummer van Portishead had kunnen zijn.

Echter, zoals gezegd kent Emika ook een achtergrond in drum & bass, dubstep en techno. Haar voorliefde voor elektronische dancemuziek komt dan ook tevens naar voren op dit album. Neem het pompeuze 'Common Exchange', dat een lekkere beat en de nodige pit kent. Of het instrumentale 'Be My Guest', met zijn zware basslines. Beide tracks zijn typische UK bass music producties. Ook 'Double Edge' valt binnen dit straatje en is bovendien een nummer waar veel zang in voorkomt. De tweede helft van het album kent een vergelijkbare indeling als de eerste, de ene keer horen we de donkere en neerslachtige sound waar Emika zo sterk in is (zeker 'The Long Goodbye' springt hierbij absoluut in het oog). De andere keer is het weer UK bass dat de klok slaat, zoals bijvoorbeeld bij het wat vagere 'FM Attention', dat dubstep met broken beats combineert of het stoere 'Come Catch Me', met zijn lekkere drive, pakkende melodie en soms stevige basslines. Tot slot nog een speciale vermelding voor het sterke 'Pretend', een erg opzwepende en meeslepende track, en het sfeervolle en haast romantische 'Drop The Other'. Beiden zeer sterke producties, zoals het hele album eigenlijk volstaat met sterke producties.

Het debuutalbum van Emika is lastig in een hokje te stoppen, maar dat het hier een kwaliteitsalbum betreft mag duidelijk wezen. Op verfijnde wijze weet ze gevoelige of melancholische teksten te doen samensmelten met strakke beats. Het algehele karakter van het album is als neerslachtig en meeslepend te bestempelen, maar kent ook de nodige stevige en meer opzwepende producties. Emika is een unieke artiest, die je niet met een ander moet willen vergelijken, maar doen we dat toch – om hiermee te verduidelijken hoe haar muziek klinkt – dan zouden we op een combinatie van Massive Attack (de beats), Portishead (de vocals) en Phaeleh (de rustige dubstep) uitkomen.

Score: 80/100


www.emika.co.uk
www.myspace.com/emikamyspace
www.facebook.com/emikamusic
http://ninjatune.net
www.pias.com / www.pias.nl