Max Graham - Radio

In de tijd dat DJ’s nog alleen plaatjes draaiden, was het de van origine hip-hop spinnende Max Graham die Canada langzaamaan wist week te maken voor ‘trance’. Geïnspireerd en gevormd door toonzettende oerhelden als Sasha en John Digweed vond hij zijn draai voornamelijk in het progressive en trance genre. Als vooraanstaande naam in de Canadese clubscene bleef een wereldwijde doorbraak bij het grote publiek echter achterwege. Toch zal zijn naam de oudere progressive fan bekend in de oren klinken; nog waarschijnlijker zijn het zijn unieke, zeer intrigerende beats die echt zijn blijven hangen. Max Graham was en is de man van de (onbekende) pareltjes, de trance sound die zijn aanhorende slachtoffers ook daadwerkelijk in een trance weet te krijgen. Door de jaren heen zijn de house-beats wat naar de achtergrond verdwenen, maar het dromerige en het weekmakende zijn sindsdien nooit meer uit zijn fijnbesnaarde progressieve producties verdwenen.

Wereldwijde erkenning volgde eigenlijk pas echt dit jaar. Het jaar waarin zijn warme “Sun In The Winter” de milde vorst op zijn artiestenstatus voor goed lijkt te hebben ontdooit. Niet gek dat uitgerekend nu, na vijftien jaar trouwe dienst als DJ en producer, er een eerste album verschijnt. Deze twaalf losse tracks tellende verzameling is qua naam een hommage aan het album waarmee hij in 1985 zijn muziekcollectie begon: LL Cool J’s “Radio”. Maar nog belangrijker: Zijn eigen “Radio” verzameling is een gedeeld eerbetoon aan de gemoedstoestanden zoals hij deze de afgelopen periode heeft beleefd. Ik ben dan ook erg benieuwd of Max de afgelopen tijd juist wel of niet om te genieten was.

Weerbericht: Hier en daar zon met af en toe een sentimentele bui

Met “Gone Before It Starts” komen bijna alle facetten (diep, fris, dromerig, gloeiend, sensitief, laid-back en trancy) van Max zijn stemmingen tezamen en verklapt deze opener eigenlijk al het doorlopend breed-progressive karakter van het album, nog voordat deze goed en wel begonnen is. Het nog niet eerder uitgebrachte “Carbine” (uit 2008) doet er hier qua tempo en stevigheid een flinke schep bovenop en slingert het geheel netjes in de volgende versnelling. “Downforce” gaat soepeltjes verder op de progressive toer en komt met haar licht clubby, prikkelende vibe steeds dichter bij Graham’s recentelijke en meest bekende sound. Een uitermate emotioneel moment volgt dankzij het weerzien met “Does She Know Yet” (afkomstig uit 2005), welke nu door het leven gaat als "Dusky 2010”: Een toegevoegde dreigende synth en het ietwat opgekrikte tempo maken er een meer dan een mooie hereniging met een oude, maar weinig veranderde liefde van. Heldere zonnestralen verdrijven langzaam de schemer middels “Out Of The Fire” en de warme rillingen komen spontaan opzetten wanneer Neev Kennedy na een hemelse intro voor de zoveelste keer haar gouden, 20 winters jonge strotje opentrekt en de snaarrakende pianopartij uit “Sun In The Winter” vervolgens wordt ingezet. En buitengewoon sentimenteel blijft het, ook wanneer de aandoenlijke, troostende stem van Ana ‘Sunset Boulevard’ Criado de prachtige, zielroerende opvolger van voorgaande hit opsiert, genaamd “Nothing Else Matters”.

Het ambiante “Ceviche” zou zo onder een natuurreportage kunnen over het tropisch regenwoud; het past dankzij de tribal percussies en ‘gepamfluit’ precies onder het beeld van een vochtig ochtendgloren aldaar. Het is tevens het begin van een incoherenter geheel, terwijl de langgerekte nummers tot dit moment juist een grotendeels passend en meeslepend collectief hebben weten te vormen. De flow is helemaal weg als het (bijna) unplugged “Why This Is Goodbye”, wel uitstekend gezongen door Jessica Riddle, voorbij komt. Opvallend is dat dezelfde track, of in dit geval de zang, ook op het nieuwste album van Markus Schulz te vinden is. Gezien er daar wel een trance beat onder steekt, ga ik er maar vanuit dat die door meestHerr Schulz is gemaakt, gezien zijn naam niet tussen de ‘Radio’ credits prijkt. En net wanneer je hoopt dat vanaf nummer 10 de uptempo beats weer de overhand gaan krijgen, verzuipt het geheel dankzij “The Darkest Of Nights” helemaal in het downtempo drijfzand. Volgens de maker zelf zou je dit nummer moeten beluisteren liggend op de grond, starend naar het plafond. Maar je kunt blijven staren, want er gebeurt de ruim achtenhalve minuut bar weinig, terwijl je toch verlangen krijgt liever dichterbij datzelfde plafond te komen middels een mooie melodieuze trancer. Met “Don’t Leave Yet” blijft het jammer genoeg ook grotendeels bij staren en is het pas de tweede track met Jessica Riddle (opnieuw een herbewerking van een ‘Graham classic’) die de boel weer op een leuke manier weet wakker te schudden. “I Know You’re Gone” in de remix door het Engelse dance duo Whelan & Di Scala haalt het qua impact niet bij het origineel uit 2005, maar het weet in ieder geval weer een kleine glimlach op het gezicht te toveren, als ware een laat avondzonnetje na een verregende dag.

’Finally’, 'Shadows disappear’

‘Finally’… Het is, naar eigen zeggen, Max Graham’s eerste gedachte na afleveren van alle tracks van zijn debuutalbum aan zijn label. Of dit als een zucht van voldoening of van opluchting opgevat mag worden, kan ik niet precies inschatten. De eerste zeven producties zijn een ambitieuze, stemmingvolle, progressieve Max Graham ten voeten uit, maar vooral de paar downtempo nummers op het laatst doen je vermoeden dat Max de afgelopen tijd te lang heeft liggen piekeren op zijn bed of simpelweg ver vertrokken was in diepe chill buien. Het voelt toch aan alsof hij niet goed heeft geweten hoe hij het beginnende tweederde deel aan uitstekende tracks in een aangename opeenvolging een passend vervolg/eind heeft moeten geven. Alleen degenen die in een dergelijke gemoedstoestand verkeren zullen deze fase kunnen beminnen. Maar dit doet niets af aan de schoonheid, originaliteit en vooral genietbaarheid van het aanbod aan nummers, waarvan “Dusky 2010”, “Sun In The Winter” en “Nothing Else Matters” dé pijlers zijn. “Radio” is dus een gevoelvol, op emoties gebaseerd album waar je lange tijd erg warm van wordt, maar het deze warmte niet helemaal weet vast te houden middels ietwat té 'chille', downtempo beats. Als een waterig zonnetje in de winter dus. Maar net als Ana Criado kruipt ook Max Graham met dit 'progressensitief' visitekaartje ongetwijfeld nog verder uit de schaduw der anonimiteit. Shadows disappear, shadows disappear, shadows disappear…

Score: 77/100


www. maxgraham.com
www.armadamusic.com