Sam Paganini - Satellite

History
Drumcode labelbaas Adam Beyer weet het keer op keer voor elkaar te krijgen om de beste producers te strikken voor zijn Drumcode Label. Alsof hij aanvoelt dat hij weer een succes in handen heeft. In navolging van Alan Fitzpatrick, Ben Sims, Nicole Moudaber, Joseph Capriati en Dustin Zahn mag nu Sam Paganini bewijzen dat ook hij zonder twijfel in dit rijtje thuis hoort. Deze Italiaanse producer is al vanaf, pak 'em beet, begin jaren '90 actief in de house/dance-scene, wat heeft geresulteerd in een scala aan producties en samenwerkingen. Hierdoor heeft Sam een zekere naamsbekendheid opgebouwd op het gebied van dance, eurohouse, club, trance, electro en techno. Zo komen we zijn naam tegen onder diverse aliassen waaronder Massaya, Peppersonic en Sam Traxx. Daarnaast was hij mede verantwoordelijk voor de eerste EP van Analogic Tribe.

Sams eerste grote succes kwam echter pas met de tech-trance track "Zoe" in 1996 onder naam "Paganini Trax". Deze heeft in 1997 op enkele bekendere verzamel cd's gestaan, waaronder Trance-100 en Club-100 (Best-of-the-best). Zo rond de eeuwwisseling vinden we Sam Paganini in de rond die tijd razend populaire en opkomende trance-hoek terug. Zijn stijl doet denken aan die van een andere grootheid uit die tijd, namelijk Mauro Picotto. Toegankelijke catchy tech-trance met een energiek randje. De "Time to Fly"-EP onder de naam "Peppersonic" is hier een mooi voorbeeld van. Tussen 2001 en 2010 neemt zijn productiviteit beduidend af, of zo lijkt het. Met een enkele EP per jaar, doet Sam gewoon zijn eigen ding, wederom in diverse stijlen. Zo maakt hij in 2005 de track "Samy ft Sharon Woolf – Rockstar" waarbij uitbundig geflirt wordt met het country-rock-genre. Zo tegen 2009 wordt de "Session One"-EP uitgebracht en vanaf dat moment is het eigenlijk alleen nog maar four-to-the-floor straight techno. Het volgende hoogtepunt is de release van de "Cobra"-EP op het Plus-8 label van Richie Hawtin in 2011. Deze stevige release wordt in 2012 op de voet gevolgd door een 3-tal releases op Drumcode genaamd "Prisma", "Eros" en "Black Leather". Sam's carrière komt hierdoor in een stroomversnelling, zeker wanneer hij het jaar erop ook nog voor Cocoon Recordings de "Body to Body"-EP uitbrengt. Ondanks dat dit een redelijk minimale en monotone plaat is, wordt het toch een groot succes.Sam's stijl is tot dan toe redelijk vlak met hier en daar een uitschieter. Maar het moet gezegd worden, het zorgt wel voor die wiegende heupen op de dansvloeren en het zijn ideale platen om een set mee op te bouwen. Hiermee liggen de verwachtingen voor het nieuwe album "Satellite" dus wel aardig uiteen. Krijgen we een reeks "13-in-een-dozijn"-tracks voor onze kiezen of heeft Sam toch een divers album weten samen te stellen?

Satellite
Zoals bijna iedere artiest tegenwoordig doet, begint ook dit album met een kort introotje, voordat we met het echte werk aan de slag gaan. "Another Chance" heeft van het begin af aan meerdere laagjes wat de track gelijk een stuk interessanter maakt dan de eerder genoemde EP's hierboven (De "Cobra"-EP buiten beschouwing gelaten). Dus laat die gympies maar op en neer gaan, schud die heupen los en gooi zo halverwege de track je arm in de lucht. We have lift-off. Met "White" gaat Sam gelijk een stuk dieper, alsof hij een hele korf wilde bijen kwaad gemaakt heeft. Collectief razend zoemend komen ze verhaal halen en prikkelen ze golf na golf onze trommelvliezen, daarbij ondersteund door een partij puike percussie. Op 4 vinden we "Down", een op het eerste gezicht wat meer ingetogen plaat, maar schijn bedriegt. Wederom weet signore Paganini meesterlijk op te bouwen, tot de geluiden echoënd aan ons voorbij razen en gieren, zoals het verkeer op een drukke dag op de A20. Na al dat instrumentele geweld is het even tijd om gas terug te nemen en wel met "Silver Panorama". Dit is zo'n spacy loungy tech-track, waarbij je terug verlangt naar die heerlijke ontspannende strandstoel, met je voeten in 't warme zand bij die ultiem chille beachclub, in dat über-hippe uitgaansoord ver weg van huis. Was 't leven altijd maar zo makkelijk als gedurende deze track. Echter, dat is het niet (!!) en met het als een overladen electrisch cirquit zoemende "Lotus" ervaren we opeens een geheel ander meer drukkend gevoel. Ondanks dat deze track redelijk minimaal is, weet Sam de spanning goed op te bouwen. Naarmate de track vordert, krijgen we meer en meer verwonderlijke bijgeluidjes te horen, als ware de deur naar 'Alice in Wonderland' op een kier gezet, zodat we stiekem naar binnen kunnen gluren. Maar ja, zoals iedereen weet, blijft een deur nooit op een kier staan tijdens het gluren en wanneer deze dan uiteindelijk vol open gegooid wordt, is daar "Dusty", 'de dansvloer killer' van dit album. Eerst die opbouwde bassline en flow en dan die abrupte doch geniale synthesizer-ommezwaai met 4 simpele toontjes, waarna we nog een tandje bijschakelen. Opstuwend in een hitsig warme zaal vol hormonale pubers. Als dat maar goed gaat…Nee! - dat wordt weer drank morsen tijdens het los gaan. Drumcode-waardig? Ja! "Toxic" begint hierna misschien wat dof, maar is echt zo'n track voor de obscure achteraf zaaltjes. Zet die strobo's maar aan en dan als een konijn verdwaasd in de lampjes kijken, een seconde te laat om nog te reageren en totaal overdonderd door de impact. Rammen en stampen dames en heren.

Het contrast met de volgende plaat is daarna enorm. Wat zou het zijn? Is het afscheid nemen van (?) of juist het gespannen wachten op je geliefde in de vliegveld terminal? Het zou beide zo maar kunnen in het zachtaardige "Cosmo". Dit doet dankzij de melodie een beetje denken aan de Franse groep "Air" die met "Moonsafari" ook zo'n lieflijk suikerspin sfeertje wisten te creëren. Echter ga je beter luisteren, dan hoor je hele andere dingen. Helemaal niet zulke lieflijke dingen. Alleen al de naam van de volgende track schreeuwt om aandacht: "Rave"; de term die voor menig liefhebber het ultieme losgaan vertegenwoordigt. Dat moment waarop de muziek je volledig gegrepen heeft en niet meer los laat. Diep genesteld in je onderbewustzijn verlies je de controle en neemt de autopilot 't over. Wanneer de wereld om je heen vervaagt en alleen nog maar die onontkoombare drang tot bewegen overblijft. Totaal verloren in geluid, onwetend van wat er om je heen gebeurt. Juist doordat deze plaat zo langzaam op gang komt, maakt hem zo gevaarlijk. Zoals een gokverslaafde keer op keer zegt nog één keer zijn geluk te willen beproeven, zo zeggen wij keer op keer dat we nog 'even' willen luisteren, hunkerend naar die mentale genots eruptie. Wat een zalige verslaving hebben we toch. Een verslaving die nog 2 nummers lang uitgebuit kan worden. Zowel "Sunflower" als "Exit" zijn een stuk serener dan alle voorgaande tracks. Daar waar "Sunflower" nog een soort van ritme heeft, zo golvend en expressionistisch is "Exit". De spirituele reis begint op het vliegveld van "Sunflower" en voert ons steeds verder van de drukte om ons heen en langzaam worden we één met de vredige wereld die we binnen treden. "Exit" neemt het daarna over en voert je via ondefinieerbare klanken nog dieper de droomwereld in, totdat we weer volledig ontspannen zijn.

Positieve verrassing!
Sam heeft ons met zijn album volledig verrast. Vergeet wat hij in het verleden heeft gedaan. Met "Satellite" heeft hij zichzelf totaal opnieuw op de kaart gezet. Door zowel dansbare als meer sfeervolle producties te combineren heeft hij een divers album afgeleverd vol creativiteit en verrassingen voor de luisteraar. Met Sam Paganini's "Satellite" heeft Drumcode er weer een pareltje bij in de toch al zo lange lijst.

Score: 89/100

www.facebook.com/SamPaganiniOfficial
www.astralmusic.com