Gui Boratto - III

Sinds zijn debuutalbum 'Chromophobia', dat in 2007 op het Kompakt label werd uitgebracht en wereldwijd lovend werd onthaald, geld Gui Boratto als een van de meest gelauwerde producers op het snijvlak tussen melodieuze house en lichtvoetige techno. De uit Brazilië afkomstige live artist, producer en architect deed het in 2009 nog eens dunnetjes over met opvolger 'Take My Breath Away'. Na bijna drie jaar onafgebroken te hebben getoerd sloot Gui zich begin dit jaar op in zijn studio voor zijn derde langspeler, met de simpele maar toepasselijke naam 'III'.

Op zich verschilt 'III' niet bijster veel van eerdergenoemde albums: Gui's kenmerkende mix tussen dromerige, lang uitgesponnen synthesizerlagen, stuwende beats en knisperende effecten zijn intact gebleven. Toch kunnen we concluderen dat het album als geheel een stuk donkerder en melancholischer is dan zijn door momenten van euforie getooide voorgangers. Dit wil echter niet zeggen dat dit het album minder goed maakt. Integendeel. Gui toont op 'III' aan tevens een meester te zijn in het vervaardigen van stemmigere composities. Bijna iedere track is vrij zwaar van toon, en grommende bassen, lage tonen en bij vlagen agressieve akkoorden zijn dan ook de belangrijkste peilers van dit album. Openingsplaat 'Galuchat' zet direct een sinister sfeertje neer door middel van een combinatie tussen dubby beats, schimmige geluidseffecten en verschillende vals klinkende tonen, maar de kraakheldere geluiden en subtiele wijzigingen in het arrangement garanderen een prachtig resultaat. Op 'Stems From Hell' gaat het tempo een stuk omhoog. Het is een van de meest duistere platen die Gui ook voortbracht, maar wellicht ook een van zijn beste. Het ritme is vrij minimaal, waardoor de uiterst diepe, bijna dreigende synthesizermelodie vrij spel krijgt om de luisteraar mee te nemen in een onheilspellende trip. Na het evenzo donkere 'The Drill' klaart de lucht een beetje op, al is het maar voor even. Deze ingetogen en minimaal opgezette plaat wordt voortgedreven door een relatief luchtige melodie en doet qua sound denken aan Gui's voorgaande albums.

Hierna barst de bui echter weer los: Op het intense 'Trap' horen we een indrukwekkend ensemble van scheurende synthesizers en droevig stemmende tonen, en ook op het langzaamaan steeds hectischer wordende 'Soledad' viert de melancholie hoogtij. Maar zoals het spreekwoord luidt: na regen komt zonneschijn, en zo kan het gebeuren dat we tegen het eind van het album toch nog worden voorzien van wat opbeurende platen . Op 'Talking Truss' breekt de zon al voorzichtig door het wolkendek, maar de hemel wordt pas weer volledig strakblauw op het met downtempo progressive flirtende 'The Third' en het dromerige 'This Is Not The End', dat door de typische constructie en de prima vocalen van Gui's vrouw Luciana Villanova -die ook de vocalen op 'Beautiful Life' verzorgde- van een relatief poppy randje wordt voorzien.

'III' is met afstand Gui's donkerste album tot dusver, maar ook een van zijn meest intrigerende. De schoonheid van iedere track afzonderlijk zit diep genesteld in de duistere hoekjes van de house en techno, maar wordt desondanks direct hoorbaar vanaf de allereerste seconde. Dit maakt van 'III' niet zozeer een voortzetting van Gui's succesvolle eerdere albums, maar eerder een variatie op zijn kenmerkende sound. Het resultaat is een duivels spannend en knap geconstrueerd album dat we je zeker kunnen aanraden als je op zoek bent naar house en techno waarin emotie en diepgang centraal staan.

Score: 85/100


www.kompakt.fm
www.guiboratto.com.br