John Digweed - Structures Two

Ruim een jaar geleden, na een relatief lange stilte en een bijna net zo lange promotiecampagne, verraste John Digweed vriend en vijand met een gloednieuwe compilatie: 'Structures', een niet minder dan geniaal geconstrueerde dubbelaar (met als bonus een fijne documentaire van John's tour door Zuid-Amerika) die wereldwijd terecht lovende kritieken oogstte dankzij haar innoverende, next-level progressive beats. Vanaf het moment dat de eerste geruchten over een opvolger de kop opstaken werd er dan ook reikhalzend uitgekeken naar 'Structures Two', dat recent verscheen op John's fameuze Bedrock label. De vraag is niet alleen of het het wachten waard was, maar ook of deze opvolger zich kan meten met het grensverleggende eerste deel. Een vergelijkend warenonderzoek:

Qua opzet verschilt Structures Two, min of meer vanzelfsprekend, behoorlijk van haar voorganger. De eerste Structures bestond hoofdzakelijk uit twee in de studio gefabriceerde mixen, waarbij de eerste cd down- en midtempo gericht was, en op de tweede alle registers werden geopend in een werkelijk fenomenale en bij vlagen psychedelisch ensemble. Een blik op de tracklist van Structures Two verraadt de aanwezigheid van een hoop oude bekenden, afgewisseld met vers talent uit eigen stal. Qua structuur horen we echter een hoop verschillen. De eerste schijf bestaat louter uit volledig instrumentale en beatloze tracks, gegoten in een warme, dromerige en uiterst melodieuze mix. Electronica ten voeten uit, en een meer dan geschikte keus voor lome dagen aan het strand. Enkele van Bedrock's grootste hits worden hier voorzien van een ambient-jasje wat in de meeste gevallen bijzonder goed uitpakt. Zo is de Ambient mix van Stelios Vassiloudis' 'I Burn Like' een geweldige 'reprise' met mooi uitgewerkte vocalen en minstens zo goed synthesizer spel, en ook 'Aurora Borealis' van Ian O'Donovan wordt door vernuftig remix werk omgetoverd in een bijna episch kleurenpallet van synths, strings en effecten. De hardst glimmende pareltjes vinden we in de tweede helft van de mix, met als hoogtepunten het oriëntaalsklinkende 'Jardin Nights' (From Paris & Berlin Mix) van King Roc & Dimitri Nakov, en de intense KU Heat Death Of The Universe Mix van King Unique's '2000000 Suns', dat vooral in het middenstuk bij velen kippenvelopwekkend zal werken.

Een prima eerste helft dus. CD2 is wederom een overzicht geworden van uptempo en uiterst diepe progressive, maar in vergelijking met de tweede schijf van de eerste Structures komt het hier allemaal een stuk minder uit de verf. Deze mix is een opname van een van John's sets in club Avalon te Los Angeles. Nu is dit op zich niet zo opzienbarend, maar waar vele gelijksoortige opnamen heden ten dage worden gestript van 'omgevingsgeluid' en qua geluidskwaliteit een grote beurt krijgen, zo krijgen we hier gedurende de gehele speeltijd de reacties van het publiek cadeau. Dansbaarheid speelt bij progressive uiteraard een belangrijke rol, maar het genre staat minstens zo bekend om haar hypnotiserende werking, en juist dat wordt door de 'live' geluiden op sommige momenten teniet gedaan. In tegenstelling tot, daar gaan we weer, de eerste Structures haalt John ook minder gekke streken uit qua platenkeuze. Desalniettemin: klappers te over. Het van een acid-achtige baslijn voorziene 'Driven' (Distortion Remix) van onze eigen Estroe is een bijzonder fijn in het gehoor liggende plaat, waarna al snel de diepte wordt ingedoken met meer uptempo materiaal zoals het levendige 'Searching' (Shonky remix) van Ellen Allien en het duistere 'Kaffee-Monster' (Nathan Coles & David Coker's Spanish Fly Remix) van Lewis Ryder. Ook voor deze schijf geldt dat het venijn hem in de staart zit, te beginnen met het moddervette, met Franse vocalen opgeleukte 'Kick 1 Kick 3' (Maetrik Sexy Remix) van Timo Maas, een 'hypnotizer' van de eerste orde. Ook het techy 'Isolated Funk Ensemble' (Sarah Goldfarb Remix) van Philogresz is een hemels staaltje progressive waarin elementaire melodieën op magnifieke wijze tot een smakelijk geheel worden gesmeden. Het niveau van 'Structures' wordt nergens gehaald, maar de liefhebber van kwalitatieve, op house-leest geschoeide progressive zal er van genieten.

Tot slot de derde, en daar kunnen we kort over zijn. Tien ongemixte 'Bedrock Exclusives & DJ Friendly' tracks. Een leuke extra, niets meer, niets minder.

Als 'stand-alone' is deze tweede Structures een van de betere in haar genre, maar als opvolger is het, en dit zeggen we met pijn in het hart, helaas toch een lichte tegenvaller. Natuurlijk is John nog altijd een ware meester op het gebied van zinnenprikkelende progressive, maar de strijd met het sublieme eerste deel kan het bij lange na niet winnen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit natuurlijk bij voorbaat een vrij onmogelijke missie was, maar toch bekruipt ons het gevoel dat er meer in deze release had gezeten. Ben je echter op zoek naar een solide verzameling progressive, en heb je de eerste Structures en het pas verschenen 'Balance 018' van Nick Warren al in je kast staan, dan is dit een uitstekende aanschaf.

Score: 82/100


www.johndigweed.com
www.myspace.com/johndigweed
www.bedrock.org.uk