Johannes Heil - Loving

Vooral aan het begin van deze eeuw gold Johannes Heil als een van de grootste beloften in de mondiale technoscene. Na in 1998 zijn naam definitief te vestigen met het destijds zeer vernieuwende ‘Reality To Midi’ album ontpopte Johannes zich als een van de meest eigenwijze technoartiesten met een voorliefde voor machinale fusies tussen techno, electro, acid en house. Als sterspeler van Heiko Laux' vermaarde Kanzleramt label gooide Heil hoge ogen met singles zoals ‘The World’ en het immers grijsgedraaide ‘Paranoid Dancer’, terwijl albums zoals ‘20.000 Leagues Under The Skin’, ‘Future Primitive’ en ‘Heilstyle’ vanwege hun gedurfde sound nog altijd favoriet zijn onder menig technoliefhebber. Vier jaar na zijn laatste album is Heil terug met een nieuwe langspeler, ditmaal op Sven Väth’s Cocoon label.

Of het nu de tijdsgeest is of simpelweg een verandering van persoonlijke interesse, feit is dat Johannes Heil met ‘Loving’ een compleet andere weg inslaat dan we van hem gewend zijn. Heil’s dreigende, kille electroklanken zijn ingewisseld voor een warmer geluid dat duidelijk meer tech-house georiënteerd is en in die zin naadloos aansluit op de sound die momenteel wereldwijd hoge ogen gooit. Zo’n rigoureuze stijlbreuk hadden we eerlijk gezegd niet verwacht van de als uiterst inventief bekend staande Duitser en het resultaat zal voor velen dan ook even wennen zijn. Dat wil echter niet meteen zeggen dat ‘Loving’ een saai album is geworden. Heil’s staccato, met acid flirtende baslijnen vormen nog altijd een belangrijk onderdeel van zijn muziek en gelukkig kan Heil het niet laten om af en toe het diepe in te duiken met steviger en donkerder platen. Het rustige, van Afrikaanse drums en glooiende synths vergeven ‘Hallelujah’ vormt een mooie opening waarna ‘All Is One’ en ‘The Ace’ het album een flinke energiestoot geven. Aardige plaatjes, maar helaas niet veel meer dan dat. De diepe, door rollende loops aangedreven techno op ‘Seeded’ is echter een sterk staaltje vakmanschap, en na een aantal vrij inwisselbare tracks komen we bij het absolute hoogtepunt van de plaat, het weergaloze ‘Freedom Of Heart’. Dit is heil in topvorm. De combinatie van energieke spierballengrooves, goed peplaatste percussie en een veelvoud aan euforische synthesizers levert een uiterst dynamische technoknaller op die we de komende tijd ongetwijfeld nog vaak gaan horen. ‘A Holo Static’ refereert meer naar Heil’s oude werk: diepe bassen, gefreakte rimshots en een statisch houseritme vormen de basis voor een hypnotiserende plaat met uitstekend melodiespel. ‘Could This Be’ sluit vervolgens het album af met een warmbloedige Detroit-esque vibe waarin vooral het bijtende acid-baslijntje en de oldschool klinkende gitaar de dansvloer flink aan het zweten zullen krijgen.

De eindconclusie voor ‘Loving’ kan op minstens twee manieren worden geformuleerd. Wanneer we het vergelijken met Heil’s eerdere albums kunnen we opmaken dat het de diepgang en urgentie mist dat zijn oudere werk juist zo briljant maakte. Heil kiest duidelijk voor de veilige weg en meer dan eens lijkt het album te zijn geproduceerd om slechts een graantje mee te kunnen pikken van de vandaag zo populaire warme tech-house sound. Artistieke ontwikkeling is natuurlijk prijzenswaardig, maar iets te vaak krijgen we het idee dat commerciële belangen een grotere rol speelde dan oprechte passie bij de totstandkoming van het album. Vergelijken we ‘Loving’ echter met het huidige aanbod in haar genre, dan moet worden gezegd dat het album een stuk avontuurlijker, sterker en breder is dan het leeuwendeel dat vandaag de dag verkrijgbaar is. Al met al een aardig album waar de house & technoliefhebber zeker mee uit de voeten kan.

Score: 70/100


www.myspace.com/johannesheil
www.cocoon.net