Verslag van 5 Days Off, 17 juli 2005

Sow nu is het tijd voor het echte werk: Underworld reisverslag.

Mijn muziekbegeerte beleefde een bijzondere week. Na een zwaar indrukwekkend concert van U2 afgelopen woensdag, een aangename kennismaking met de draaistijl van miss Monica afgelopen zaterdag, was het nu tijd voor Underworld! Deze formatie ook nog nooit live mogen aanschouwen dus ik was zwaar benieuwd. Terwijl ik dit verslag schrijf branden mijn voeten nog steeds, voelen mijn benen als lood, mijn tong als leer en vergeleken met een slak is die slak behoorlijk snel.

Na weken van voorpret en aftellen was het zondag eindelijk zover. Deze dag zou ik samen met the Fluke gaan beleven, dat bleek geen verkeerde keuze te zijn. Alle twee waren we wel toe aan een avondje raggen, mooi. Na lange onduidelijkheid over de precieze aanvang van het concert hadden we bijtijds deze info alsnog weten te bemachtigen. Gelukkig maar, want er gingen diversen tijden de rondte. Zoals een goed Brabander betaamt doen wij het op ons gemakje, relaxt. Nou eigenlijk te relaxt, de jointjes en de gezelligheid tezamen zorgde voor een behoorlijke vertraging in ons reisschema. Uiteindelijk vertrokken we om 18:15 terwijl de zaal om 18:30 open zou gaan. Gezien het feit dat er een dj en een voorprogramma als opwarmer zouden komen gingen wij ervan uit dat het om 18:30 begon. Ja uhh het is toch house denk je.
Onderweg werd mijn collectie cassettebandjes gekeurd door het kritisch oog van Fluke maar al snel krulde zijn mondhoeken omhoog. Hij kwam erachter dat deze collectie voornamelijk uit classics bestaat. Hoppa dat zat dus wel goed in die auto, wegdromen bij Bonzai en Immortality.

Uiteindelijk arriveerde we rond 19:30 bij de HMH, vage shit hoor, afgelopen woensdag liep ik ook over dat plein maar dan naar de Arena voor U2. Het was even onwezenlijk. Maar goed veel tijd om daar bij stil te staan hadden we niet want we hadden al een uur gemist, dachten we. Bij de HMH aangekomen vonden we het maar uiterst rustig. Shit zou iedereen al binnen zijn en dat we inderdaad een heel stuk gemist hadden. Bij de zaal aangekomen bleek dit het allerminst zo te zijn er waren op dat moment een paar honderd bezoekers binnen. Huh waar is die dj dan? Ow wacht daar heel ver op de achtergrond hoor ik iets van een liftmuziekje, ja maar waar is die dj dan? Ow kijk daar achter in het hoekje helemaal in het donker staat ie dan de groots aangekondigde Darren Price, hmmmm jammer niet de beentjes los gooien. Het was dus echt gewoon een concert, pfjoew das wel een beetje raar als je bedenkt dat de gemiddelde houser na 2 uur net warm begint te draaien. Ook het uiterst relaxte publiek wat er was stond een beetje te wachten tot het zou beginnen.

Ondertussen liet ik de ruimte op me inwerken. Ik was voor de eerste keer in HMH en wat me opviel was dat ie kleiner was dan ik had verwacht, in tegenstelling met bv. 013 omarmt de zaal wel de bezoekers. Het geluid in de HMH schijnt ook fantastisch te zijn, hier was ik dan ik zeer benieuwd naar. De reeks speakers boezemde me aardig wat vertrouwen in. Na deze P.A. inspectie gingen we verder de HMH checken. Als goed dlx members moesten we natuurlijk alvast een “hoe was het” topic openen in het internetcafe. Munten gescored, drankprijzen waren voor Amsterdamse begrippen goed 2 euro per consumptie, het enige nadeel was dat ze Heineken schenken en je fris zonder prik krijgt. Hee maar dat mocht de pret niet drukken want we komen om te knallen en er kan niet geknald worden zonder een ijsje. Nu waren we klaar voor het geen waarvoor we kwamen. Music maestro!

Het voorprogramma, “Blackstrobe”, betrad het podium en lieten de eerste klanken door de zaal gaan. De 4 mans formatie opende met “Italian Fireflies”, deze geluiden paste ons wel en we gingen al lekker los. De rest van de zaal was wat terughoudender in de bewegingen. Langzaam maar zeker begonnen de mensen om ons heen ook te dansen en daar houden we van. Hoe moet je hun muziek omschrijven? De geluiden doen wat retro electro/houseachtig klinken. De rauwe en basic geluiden doen je terugdenken aan de begin dagen van de house, tot dat de zanger begint. De zanger, een grote potige kerel met een kapsel van waarschijnlijk een Duitse retro kapper, bewoog statisch en wat houterig over het podium. De zangpartijen deden new wave-achtig klinken en deden naar onze mening meer afbreuk aan de muziek dan dat het een meerwaarde had. De opening was veel belovend maar daar bleef het helaas dan ook bij, het ging wel maar geen stijve tepels. Twee nummers waren goed te pruimen en laat dat nu net de nummers zijn waarbij er geen zang was.

Inmiddels was de zaal helemaal vol gestroomd, iedereen kwam duidelijk voor maar één ding: Underworld. In de korte en stille onderbreking zag Fluke zijn kans schoon om weer een bezoekje te gaan brengen aan onze vriend de ijscoboer. En daar waren ze dan, Underworld! Tijdens het betreden van het podium ging heel de zaal uit hun dak, voor deze drie heren was iedereen gekomen. Bij de eerste klanken veranderde de hele zaal in een springende massa. Dit is wat Fluke en ik nodig hadden; raggen en gewoon flink uit je plaat, gaan als een banaan. Iedereen op zijn eigen manier maar wel met zijn alle. Overal waar je keek zag je de vreugde in de ogen. Meteen bij het eerste nummer voelde je de warmte van de menigte zich verspreiden door de iets wat koele zaal. Dit is de shit!

Underworld had er duidelijk zin in en speelde alsof het hun eerst grote optreden betrof. De zanger ging helemaal uit zijn dak. De vibe van het publiek sloeg over op de band en vice versa. Ik weet niet welke nummers ze gespeeld hebben en hoeveel nummers. Wat ik wel weet is dat die 2 uur zo om waren en de toegift veel te kort.
En dan sta je daar, 23 uur, helemaal opgezweept, T-shirt nat en de lichten gaan aan.
Fuck afgelopen, fuck wat nu?
Doe dan nog maar een sinas no bubbles… ok.
Hmm ze gaan nu echt vegen.
Dan maar efkes ons “hoe was het” topic spammen.
Internetcafe ook dicht.

Zo zoetjes aan moesten we gaan accepteren dat de avond dan toch voorbij was.
Diep van binnen was er de wetenschap dat de Melkweg nu open ging en dat daar o.a. Chris Liebing en Speedy J zouden draaien, dus het duiveltje en het engeltje waren druk met elkaar in discussie. Uiteindelijk hadden we er ons bij neergelegd dat het verstandiger was om naar huis te gaan, morgenvroeg weer werken. Met een tevreden maar nog niet helemaal bevredigd gevoel liepen we naar de uitgang.
Hoorde we daar in de verte nu muziek?
Zou dat van een stand vandaan komen?
Kweet nie, zullen we even checken?
JA!
De geluidstrillingen brachten ons bij een trap. Boven aangekomen bleek daar een tweede en kleinere zaal te zijn waar gewoon een afterparty aan de gang was, beter, onze gebeden waren gehoord.

De voor ons nog immer onbekende dj had een paar honderd zeer enthousiaste bezoekers voor zijn neus staan, speelde met zijn publiek en het publiek vond het maar al te prachtig. Tijdens zijn laatste plaat besteeg hij zijn dj booth om de uitzinnige menigte te bedanken, dit is de shit. Zijn toegiftplaat was ook om te smullen maar daarna was het dan toch echt afgelopen. Om één uur vielen we elkaar moe maar voldaan in de armen en bewogen ons richting auto. We plofte neer in de stoelen, shit dit was heftig. Lang tijd om daar bij stil te staan hadden we niet want hier gingen de lichten ook uit.