De line-up was er zoals altijd eentje om de vingers figuurlijk bij af te likken. Met een brede programmering van hip-hop naar punk en van techno naar drum 'n bass, weet het festival ook nu weer een goede balans te vinden tussen keihard dansen en zittend genieten met een ijskoud biertje in de hand. Artiesten zoals The Chemical Brothers, ODESZA, Pan-Pot, Noisia en Boys Noize waren slechts een kleine greep uit de muzikale doos van Pandora die het festival had opengetrokken om haar dertigjarige bestaan te vieren. Vijf dagen lang dansen tussen de windmolens, zweten op het campingterrein en heel hard DOUURREEEHH roepen later, is dit ons verslag van Dour Festival 2018!
In de late namiddag van woensdag 11 juli arriveren wij na een autorit van tweeënhalf uur bij het festivalterrein. Het is duidelijk dat er ook dit jaar weer honderdduizenden mensen naar het piepkleine Belgische dorpje Dour zijn gekomen. De politie is zoals elk jaar met groot machtsvertoon aanwezig en de ambulances rijden ook nu al traditiegetrouw af en aan naar het campingterrein om redenen die voor ons nog onduidelijk blijven. Het is al goed druk op het campingterrein en na een korte inventarisatie valt het ons op dat wij in een straal van 25 meter rond de tent de enige Nederlanders zijn. Dit mag de pret niet drukken, want de sfeer op de camping is top. Zowel het campingterrein als het festivalterrein zijn enkele kilometers verplaatst. Wanneer wij die avond tegen negen uur het festivalterrein verkennen, valt het ons op dat de tenten en area's veel dichter bij elkaar zijn geplaatst dan op de oude locatie. In tegenstelling tot een jaar eerder doet het terrein kaal en sfeerloos aan. Op de oude locatie waren er heuvels, bomen en geheime paadjes, op het nieuwe terrein staan er enkel achttien windmolens in een gigantisch grasveld die de uiterlijke sfeer van het festival bepalen.
Het terrein zelf is overzichtelijk en 'Nederlands' ingedeeld. Met alle respect naar onze Zuiderburen: logische indelingen en keuzes maken op het gebied van festivals organiseren, bleek in het verleden niet altijd hun sterkste punt. Op Dour is dat dit jaar anders. Het terrein is ruim opgezet en ondanks de 228.000 bezoekers die deze week op het festival rondlopen oogt het festival geen enkele keer te druk. Ook zijn de barren, eetkraampjes en toiletten in overvloede aanwezig en zijn de wachtrijen voor al deze voorzieningen verdacht kort. Dit is voorgaande jaren dikwijls anders geweest en het voelt onwennig om te zeggen, maar Dour Festival is op zijn dertigste verjaardag plotseling opvallend volwassen geworden. De woensdagavond komen we niet verder dan de supermarkt en het campingterrein, maar de feestvreugde is er niet minder om. We maken vrienden met de enige twee Nederlanders op onze camping, twee Groningse broers, en na een gezellig avondje bier drinken, maken wij ons op voor de donderdag van Dour.
Rond een uur of tien worden wij opvallend fit wakker. Na een run langs de supermarkt voor een ontbijtje en het bestuderen van de timetable is de Red Bull Elektropedia de eerste area waar we een bezoek aan brengen. De stage is in vergelijking met voorgaande jaren opvallend kleiner, maar de opbouw van de stage is weinig in vorm veranderd. De gehele dag staat de area in het teken van drum 'n bass en het is een prima warming-up voor de acts die er deze dag gepland staan. Onder andere Macky G, de koning van de jump-up drum 'n bass, en Mefjus lieten ons al vroeg zweten. Om negen uur 's avonds verplaatsen we ons naar de Last Arena, het hoofdpodium en naast de Red Bull Elektropedia het enige openluchtpodium, waar Joey Bada$$ optreedt. De New-Yorkse rapper weet het publiek al vroeg mee te krijgen en is zowel in zijn verses als refreinen erg zuiver zonder autotune. Iets dat bij veel live hip-hop acts vandaag de dag niet snel meer is te zeggen.
Na een korte pitstop op de camping om de inmiddels warm geworden halve liters Jupiler leeg te drinken en ons wederom in te smeren met zonnebrand (God, wat was en bleef het warm) maken wij ons klaar voor ODESZA, die in de Boombox optreden. De Amerikaanse elektronische muziekgroep weet vanaf de eerste track al te verbazen en het drumwerk van beide mannen is fenomenaal. De Boombox is even te klein wanneer de mannen hun debuutsingle Say My Name opvoeren en in een kolkende mensenmassa verdwijnen we de tent uit. Via I Hate Models, het opkomende, gemaskerde Franse technotalent belanden we bij de laatste act van de nacht: Noisia. Vorig jaar stond de Groningse formatie met hun live-act op Dour, maar dit jaar moeten we het doen met een DJ-set. Helaas weet Noisia ons alles behalve te verrassen, misschien stiekem wel teleur te stellen. Na een lange opbouw komt er een matige halftime drop en er zitten meer dan een paar schoonheidsfoutjes in de set. Jammer, maar geen reden om ons uitstekende humeur te verpesten. We vallen uitgeput in slaap.
Op de vrijdag worden wij ook traditiegetrouw wakker met het geluid van politiesirenes, schreeuwende dronken Fransen en een overdaad aan zon. Na onze telefoons te hebben opgeladen in de plaatselijke McDonalds en de auto te hebben volgeladen met genoeg eten en drinken voor een maand in een nucleaire schuilkelder, betreden we na een middag bier drinken met onze campinggenoten rond zeven uur 's avonds het festivalterrein. De eerste act van deze vrijdag die indruk maakt is de set van Honey Dijon. De Amerikaanse DJ weet het publiek twee uur lang tot zweten toe te laten dansen met een opzwepende mix van funky house en dansbare techno met veel vocals. De sfeer zit er zo goed in dat de tijd voorbij vliegt. De volgende naam die op het programma staat is Fatima Yamaha. De man achter dit alter ego is Bas Bron, bekend als de producer achter De Jeugd van Tegenwoordig, welke internationaal doorbrak met de track What's A Girls To Do en deze bekendheid valt op aan de afgeladen tent waarin hij optreedt. Zijn set is gebalanceerd en sterk melodisch, meeslepend maar ontzettend dansbaar. Hulde aan Yamaha!
Als afsluiter pikken we Mura Masa mee. De man van de Kanaaleilanden zagen wij een week eerder op We Are Electric, maar toen kwam hij door de tent waarin hij stond het en het slecht afgestelde geluid niet lekker uit de verf. Dat is nu anders. Zijn show is ijzersterk en energiek. Acts als deze horen in de buitenlucht op een groot podium, dat heeft Mura Masa definitief bevestigd. De weg naar de camping is lang, maar wederom voldaan vallen we in slaap.
Op zaterdagochtend voelt onze tent als een combimagnetron en compleet krokant gebakken komen wij onze slaapplek uit gestrompeld. Het gaat ons deze ochtend niet van harte want de temperatuur is ook nu ruim 27 graden. Om afkoeling te zoeken besluiten we de auto te pakken en naar een meertje in Frankrijk te rijden. De nabijheid van genoeg plekken waar we kunnen ontspannen, maakt Dour toch nog dragelijker dan wij vooraf hadden verwacht. Uitgerust komen wij dan ook die avond terug het festivalterrein op. We pikken een kwartiertje mee van de Franse rapformatie MHD die wordt vergezeld door een uitzinnige menigte Franstalige fans. De sfeer zit er direct goed in en de zonnebrillen worden ook na zonsondergang trouw gedragen. We checken Mick Jenkins in de Boombox-tent, maar door het tegenvallende geluid in de tent haken we helaas na een half uurtje af en we besluiten om naar Alt-J te gaan.
De Belgische indie-rock band trekt een hele stoet trouwe fans naar The Last Arena die alle liedjes van begin tot eind kunnen meezingen. Met een sterke behoefte aan wat harde elektronische muziek vinden we onszelf een uur later terug bij Umwelt. De Duitse techno DJ heeft de bpm's naar boven bijgesteld en wat volgt is een uur lang snoeiharde techno. De tent stroomt snel vol en met het zweet tussen de bilnaad komen we bij zinnen in de chill-out. Later op de nacht vinden we onszelf terug bij Dave Clarke en Boys Noize. Beide acts gaan verder waar Umwelt gestopt was en onze benen voelen aan als urenlang doorgekookte spaghetti. Hoe we onze tent weer terugvinden weten we niet meer, maar we zijn al te blij dat we er om 4 uur eindelijk weer in liggen.
Die zondagochtend besluiten we dat het voor ons prima is geweest. Ook nu stijgt het kwik naar bijna 30 graden wanneer wij onze tent inpakken. We zijn niet de enigen die besluiten dat een dag extra festivallen gelijk staat aan twintig jaar minder leven. Toch kijken we glimlachend terug op deze hernieuwde editie van Dour. Door de overzichtelijke indeling van het nieuwe festivalterrein is het overal vol, maar niet te druk. We hoeven vrijwel nergens langer dan twintig seconden te wachten op een biertje of broodje frikandel en er is plaats genoeg om ergens in het gras te zitten. Dour is dan ook in alle opzichten gegroeid, maar het heeft niet ingeleverd op sfeer en programmering. Wel heeft het aan charme moeten inleveren door de verhuizing naar haar nieuwe locatie, maar al met al was dit na de eerste dag al geen punt van kritiek meer te noemen. Dour blijft de absolute koning van de Waalse festivals en er rest ons niets anders dan af te sluiten met een uitbundige DOOOUUREEEEHHH! Tot volgend jaar!
