Verslag van Dj Mad B-day Bash, 23 januari 2010

Hardcore, met meer dan 120 dreunen per minuut. Totale lichamelijke energie uitstotingen. We raken helemaal in extase. En dat is precies wat de schepper van hemel en aarde heeft gewild. Die bass moet je niet horen, die moet je voelen. En dat doen we zeker. We voelen 'm trillen tot in de organen waarvan we aanvankelijk niet eens wisten dat we ze hadden. Pa-pa-partypeople, die zich in de menigte bewegen op de dreunen van het ritme. En jij, als individu, in je eigen wereldje genietend van dit gebeuren. We vermaken ons optimaal. De hele avond lopen we rondjes. We komen iedereen tegen en ieder rondje is anders. Alles even aan de kant. Niets is een probleem. Vreemden zijn onze beste vrienden. Alle rotzooi die op de grond ligt merken we amper op. We horen de doordringende piepjes in de muziek, maar het blijft een raadsel waar ze nu precies vandaan komen. Tijd en plaats lijken te verdwijnen. Het kan ons niet schelen hoe laat of vroeg het is, of hoe warm of koud.
Zolang de muziek maar niet stopt vinden we het al lang prima. Als we een blik om ons heen werpen, beseffen we dat we niet de enige zijn die deze momenten weten te waarderen. De gezichten van anderen zeggen genoeg, letterlijk en figuurlijk. Even slikken en weer doorgaan, lijken sommige ogen te zeggen. Pak een punt. 1 of 2 op de plee, horen we op de achtergrond door de speakers knallen. Dit soort teksten blijken voor sommigen een enorme inspiratiebron te zijn. Nou, morgen weer nuchter? Meestal zijn we een paar dagen echt naar. De inspanning die wij deze nacht leveren, die zorgt er voor dat wij zondag om tien uur niet in de kerk gaan zitten. Op dergelijke feesten zijn alle generaties vertegenwoordigd. De beat gaat door, net als het leven. Het verwisselen van het doordeweekse ritme met het nachtritme van een partyweekend blijft jeugd en menig housefossiel aantrekken. Dat is nou één van de redenen waarom feesten me blijven boeien. Dat gevoel van een gedeelde passie.
En je ziet het aan de mensen, die mét elkaar de sfeer neerzetten. Iedereen is zichzelf. Wij zijn er niet mee opgehouden. Wij hebben onze Aussi niet verbrand en onze Nike's niet weggepleurd. Sommigen van ons zijn wel een baan gaan zoeken, maar dat buiten beschouwing gelaten. Aparte kledingstijlen, gekke brilletjes en rare toeters en bellen. Het maakt allemaal niets uit. Alles kan, en alles mag op zo’n avond. Vrouwen in trainingspakken, of met weinig kledingstukken. Mannen zonder shirts, of met dikke truien. Tatoeages, piercings, er is van alles wat. We vormen allemaal één grote groep, want wij zijn harder dan de rest. De hardcore, de harde kern, de ondergrond. Iedereen die ooit een goed feest heeft mee gemaakt, weet precies waar ik het over heb. De overweldigende sferen, dj's, lasers en drank. En misschien ook andere plezierverhogende middelen.

Geen grijze haar te bekennen op zijn hoofd. Echter, ook deze man wordt een dagje ouder. 23 januari 2010, en we vieren dj Mad zijn onbetwiste ouderdom. De dagen vooraf ervaarde ik een opgewekt gevoel. Een opleving doordeweeks omdat ik wist dat het weekend in het teken van een feestje in mijn geliefde stad zou staan. Die gelukzalige drive, maakte het dat ik me de 23ste met een uitstekend humeur bij de housefossielen ging voegen en me onder zou gaan dompelen in die ondefinieerbare sfeer. Van tevoren regelde ik een verjaardagskaartje en presentje voor de jarige om vervolgens vol goede moed richting The Level te gaan, de heilige hardcore tempel van Arnhem. Eerst trof ik de nodige voorbereidingen zoals mijn tas laten inspecteren, naam noemen om mijn plek op de gastenlijst te legaliseren, jas laten ophangen, muntjes kopen en de eerste alcoholische versnapering vorderen bij de bar. Nou, zullen we dan maar fijn naar een leuk muziekje gaan luisteren? De eerste dj stond namelijk al te popelen om te kunnen beginnen.

Psycho. Eerlijk gezegd heb ik weinig oog en oor voor hem gehad, want ik was net binnen en wilde natuurlijk de jarige mijn kaartje en presentje overhandigen.
De tweede dj op het programma was The Rizzler. Bij mij vooralsnog een onbekende naam. Zijn platenkeus was subliem. Echter was het mixtechnisch niet helemaal in orde.
The Rizzler werd opgevolgd door Evil Activities. Wat moet er over dit fenomeen nog gezegd worden? Soms wel steeds van hetzelfde, maar hij brengt er altijd de nodige sfeer in. Steeds meer mensen kwamen binnenstromen. De avond kon nu daadwerkelijk van start gaan. Dit was een van de eerste keren zonder dat hij zijn meest commerciële plaat ooit erin gooide, een opmerkelijke bevinding.

Dan had je nog de Beat Controller. Waar het begin wat slap was, kon er op het eind pittig gevlamd worden.
De volgende die de dj booth mocht bestormen was Tha Playah, een ware held. Hij die me tot nu toe keer op keer een top avond heeft bezorgd. En jawel, ook nu was hij weer briljant. Een geniale set waarbij hij al snel zijn nieuwe plaat `Why so serious´ ten gehore bracht. Op dat moment stond ik voor de spiegel op het toilet mijn wimpers om te toveren tot Bambi-look-a-like-lashes, maar ik wist niet hoe snel ik weer de zaal in moest komen. Velen proberen zijn succes te evenaren, maar aan styles en beats zal Tha Playah ze allemaal klaren. Creativiteit is niet aan te leren. Hij bracht nu een redelijk voorspelbare set ten gehore. De opeenvolgende platen waren vaak van tevoren al te bepalen, maar dat maakte de muziek er niet minder goed op. Veel nummers, waaronder mijn lievelingetje `Walking the line´ - waaraan ik het begrip pure perfectie koppel - maakte het tot een top set.
Tha Playah werd van zijn troon gestoten door Sven, oftewel S-Kill, De oudere platen in een hedendaags jasje maakte voor mij dat ik optimaal kon genieten. En zo waren er meer onder ons. Ook Bad Company terrorist Xavier vond dit een heus compliment waard.

Welliswaar werd het tijd voor een held van formaat en dit kan natuurlijk niemand anders zijn dan Dhr. Langenhof. Ook wel gekend als Mad. De man van de avond, de ultieme gabber veteraan. Mc's en dj's kunnen hier alleen maar dromen, alleen maar om in de buurt van dit hardcore niveau te komen. Met zijn allen hebben we een verjaardagsliedje gezongen. Wellicht een iets minder gekuiste versie dan die we gewend zijn: `Hieperdepiep. hoer-r-r. Hieperdepiep. hoer-r-r-r-r-r-r-r-r. Dit kon nog leuk worden. En dat werd het ook. Om mijn imago/reputatie hoog te houden bewandelde ik deze nacht mijn pad zoals gewoonlijk op de sokken en om mijn traditionele dansje te kunnen doen werd ik door de beste man zelf voorzien van een `matje´ waarop stond MAD. Erg leuk. Zo was er ook een gegadigde die een mislukte poging deed om ‘m van me te ontvreemden, de rotzak. Heerlijk hoe Mad iedereen met de voetjes van de vloer kreeg met zijn lekker duister en niet alledaags setje. Ik zag de jeugd veranderen in een willoze kudde dansend vee. Hoe dan ook heeft Mad puik werk afgeleverd. En dit meen ik, want anders had ik het niet geschreven.

Na een enorm applaus en een hoop geschreeuw verliet Mad het podium waar hij plaats maakte voor de laatste dj. Ik heb niet gelet op wie dat was. Bij de line-up staat The Beat Controller. Ook weet ik niet meer welke dj het was, maar op een gegeven moment leek zijn set de anthem parade wel. Wat ik overigens geen ramp vond, wat ook goed opgevangen werd door het publiek en wat als resultaat had dat iedereen mee stond te blèren. Ervaar de gezelligheid. Altijd fantastisch. Tot mijn spijt heb ik Demons of terror, The Vizitor en Noisekick gemist.
De avond werd gehost door The Syntax MC en Psyclown. Psyclown, met zijn SAW-achtige masker. Hij die overduidelijk gepassioneerd is van ingewanden, ledematen, botten etc. en daarmee weer een luguber showtje wist weg te geven. Ik heb het niet zo op mc’s, maar een goede mc heeft zeker wel toegevoegde waarde voor een act/dj set. Aan een amateur met een microfoon dat dezelfde `lyrics´ heeft als mc A en mc B hebben we niets. `Je moet je muil houden, ik heb het gehad´ hoor ik menig partypeople dan roepen.

Helaas konden bepaalde personen (namen niet vrijgegeven) zowel de gemoedelijke sfeer als de waarschijnlijk aanwezige geestverruimende middelen samen niet verdragen waardoor ze het nodig vonden om ruzie te zoeken. Toch jammer, want hier was ik uiteraard niet voor gekomen. Moeten er dooie vallen, ben je wel goed wijs? Oogkas penetratie leek me niet de bedoeling.
Maar de avond verliep verder rustig. Ik kon nog uren doorgaan, tot de lampen aan knalden. De muziek verdween en ik belandde weer enigszins met beide benen op aarde. Hè verdorie, ik had nog wel een paar uur door willen gaan. Langzaam maar zeker verdween de menigte, en mijn vrienden kwamen weer overal tevoorschijn. Aan hun gezichten te zien hadden ze ook de nacht van hun leven gehad. Oh, we gingen toch nog eventjes door. 1, 2, stap en draai. 1, 2, 3, gas met die zooi. En terwijl iedereen er weer op los liep te rossen kwam er dan toch echt een einde aan. Dat was wel weer genoeg in de baas zijn tijd. Na wat napraten over deze zeer geslaagde nacht was de tijd aangebroken om weer naar huis te gaan. Dan maar met zijn allen de jassen, tassen en ik me Nike’s zoeken. Hier en daar tijd voor een afterparty. Maar let op: wie de party niet eert, is de after niet weerd.

Ik heb in ieder geval weer een goede work-out gehad, want heb op het moment nog steeds last van spierpijn. Gelukkig was dit geen feestje waarbij je opgepropt op een vierkante meter staat. Ik heb afgelopen weekend dat gelukzalige gevoel van genieten, vrijheid en blijheid weer mogen ervaren. Dit was een verjaardagsfeestje die al mijn verwachtingen overtrad. De jarige is op het einde alleen wel vergeten snoepzakjes uit te delen. Desondanks heb ik er weer een mooie herinnering bij. Maddemans, lieve schat, enorm bedankt. 10 april ga ik met je mee on tour naar het land waar mijn hart ligt, België! Dat wordt vast ook weer helemaal geweldig. Want je weet zelf, teveel hardcore is nooit genoeg.