Dankzij een heftig festival, vorig weekend gevolgd door een actieve werkweek van een inspannend bijbaantje had ik al spierpijn voor ik überhaupt de deur uit ging. Het enthousiasme was er echter niet minder om toen ik dit jaar voor de tweede keer de poortjes van Extrema Outdoor passeerde. Eenmaal aangekomen bij de plaats van bestemming was de helling van de M-NUS area wel even een tegenvallertje voor de beentjes-met-krampjes, maar zeker geen reden om dan maar alsnog naar Melt! toe te gaan
Aan het begin van de dag heb ik me een beetje verbaasd over de geluidsopstelling; midden vooraan viel maar heel weinig mee te krijgen van de diepe bassen van de M-NUS crew. Een plek met beter geluid is slechts een kwestie van een paar stappen, maar van een area die de naam draagt van HET label van Richie Hawtin had ik andere verwachtingen. Ook had ik niet verwacht dat iemand (stage manager?) een verkeerde kabel los zou trekken waardoor het geluid uit de laptop van Barem plots niet meer te horen was; laten we het erop houden dat dat een keer kan gebeuren? Gelukkig zat de kabel er snel weer in en kon iedereen erom lachen.
Na sets van Ambivalent ('R U OK?'), laatkomer Troy Pierce en de Argentijnse Barem was het tijd voor de 3 uur set van Richie Hawtin. Op het Duitse festival Love Family Park sloot Richie Hawtin het festival af met een intense, pompende set die me geen moment verveelde, en waar ik eigenlijk geen enkele plaat in herkende. het leek bijna live. Mijn verwachtingen voor zijn set van vandaag waren dan ook heel hoog. Deze verwachtingen hadden echter geen rekening gehouden met het feit dat Richie Hawtin al van 16:00 tot 19:00 zou draaien, en dat Heartthrob en Magda nog na hem zouden volgen. Ik vond Richie dan ook wat terughoudend bezig, en niet voor de volle 100% gaan. Jammer, maar de muziekjes klonken nog steeds erg vermakelijk.
Tijdens de set van Richie gebeurde dan toch het onvermijdelijke na weersverwachtingen van 80% kans op regen. een enorme stortbui. Veel mensen dropen af, toverden een poncho tevoorschijn, of zorgden voor een geïmproviseerd afdakje. De rest maakte juist gretig gebruik van de gratis verkoeling en deed, met extra veel plezier, een vrolijk regendansje in de steeds heftiger wordende regen. Ik was zeik en zeiknat, en mijn kleren helemaal doorweekt. Maar. 'na regen komt zonneschijn', zeggen ze wel eens. Vandaag was daar gelukkig een heel mooi voorbeeld van, en de zon bleek bovendien prima te functioneren als droger van natte kleding. Sterker nog, ik heb er uiteindelijk zelfs een lekker kleurtje aan over gehouden.
De M-NUS was slechts een heel klein gedeelte van Extrema Outdoor. Waarschijnlijk zullen veel bezoekers niet eens bij deze afgelegen area (rechtsachter) geweest zijn. Ik zelf heb in ieder geval het hele festivalterrein verkend, inclusief een tochtje met de pond. Ver weg van de M-NUS stond bijvoorbeeld de zeer grote tent van Dave Clarke, die bovendien erg vet was aangekleed van binnen. de muziek in deze tent bijvoorbeeld is weer een heel ander verhaal dat misschien te lezen valt in een ander verslag, niet in deze.
Voor mij is met deze editie van Extrema Outdoor eigenlijk vooral bevestigt dat de duistere sounds van M-NUS veel beter tot hun recht komen in het donker dan in het volle daglicht. De grote videowall met visuals van Richie's visuele side-kick Ali Demiral waren ook nagenoeg onzichtbaar in het daglicht. zonde toch?
Heb ik dan geen leuke dag gehad? Zeker wel, en over een kleine 3 weken, op de vroege zaterdagmorgen van Sonne Mond Sterne, van 4:30 tot 10:00 bij de M-NUS showcase in het Maincircus, dan ben ik er gewoon weer bij. Wie weet tot daar?
