Youp v/h Hek.

Ik vind Youp altijd erg goed hoor.
Vat de maatschappij tenminste bij de hoorns en met een flinke dosis humor en mooie teksten.
En knap dat hij altijd een rode draad door zijn hele verhaal heeft.

Ziek
Zomaar een droom. Een koortsdroom. Een gruwelijke koortsdroom. Angstzweet kolkte door mijn bovenkamer. Ik speelde samen met Willeke Alberti in een reclamespotje voor een gehoorapparatenboer. We moesten het gehoor testen van voetbalscheidsrechter Dick van Egmond. Hamas, Hamas, Joden aan het gas lieten we in zijn oren schetteren. De volumeknop stond vol op 10. Hij verstond het niet en vroeg of het harder mocht. Kon niet. Daarna lieten we het gesis van een paar duizend man horen. Volgens Dick maanden ze elkaar tot stilte. Dit was ‘onderling corrigerend optreden’. Willeke keek mij moederlijk aan. Zij is met John de Mol getrouwd geweest dus zij weet wat lijden is. Mevrouw Alberti en ik vluchtten de winkel uit en werden bij de deur aangehouden door de filiaalhouder. We hadden de gehoorapparaten nog in. We legden uit dat het oordoppen zijn. We wilden juist minder horen. We konden niet tegen het gekrijs van de kleine kinderen die hartverscheurend huilden omdat hun bijstandsmoeder door een zekere Gordon werd weggelokt. Zij maakte kans op een ton euro’s als ze twee dagen eerder naar de schurftvilla van John verdween. De vrouw deed het. De kinderen jammerden, huilden, krijsten.



„Prachtige televisie”, zei De Mol, die stiekem vanachter een pilaar stond toe te kijken, „smullen, echt smullen!” Hij knipoogde naar de lieve Willeke, die met mij naar een Noorse disco wilde. Daar kwamen nog echte mannen. Hollandse jongens, militairen die na Srebrenica wel weer eens toe waren aan een verzetje.
Voor ik het wist waren we er. Het was er vol. Overvol. Nederlandse militairen stonden met hun lul uit de broek op de dansvloer te pissen. De eigenaar keek wanhopig toe. De militairen lachten. Bekaf werden ze van de geuzendaden van de koorballen, vertelden ze mij in vertrouwen. Die Utrechtse eikel, die zijn laatste twee hersencellen heeft weggespoeld en sinds die tijd in coma ligt, vonden ze een wattenstaafje dat veel te veel aandacht krijgt en dat kippenkoppenrukkende Amsterdamse dispuut van Beau moet nu ook niet denken dat ze er ineens bijhoren. Zij zouden wel eens even laten zien hoe het werkelijk zit en gingen los op een handjevol dorpelingen. Maar dan ook echt los. Tanden vlogen door het blacklight, je hoorde het kraken van de kinderbotten en het kermen van de Noorse jongens en meisjes was hartverscheurend. Dit alles in een schitterende bierglasschervenregen.



„Schitterende televisie”, zei John, die stiekem vanachter de diskjockeytafel stond toe te kijken, „smullen, smullen en nog eens smullen”. Hij legde ons uit dat we dit soort knokpartijen binnenkort met ons mobieltje kunnen gaan filmen en dat het dan binnen een paar minuten overal ter wereld te zien is. Zowel op de ouderwetse buis als op internet. Het leek ons heerlijk idee. Toen ging mijn mobieltje. John Jaakke, die sinds het beschamende ontslag van Danny Blind bij ons thuis John Jokke wordt genoemd. Ajax heeft Austria Wien geloot. Of ik stadionspeaker wil zijn en tijdens de wedstrijd wat lolligs met Gretta Duisenberg kan uithalen.
Willeke wou weg. Ik mee. We doolden door een donkere gang en nu ging haar mobiel. Telkens weer is haar ontroerende ringtone. Het was haar wanhopige schoonzoon John van ’t Schip. Of Willeke in haar kleerkast nog wat oude lederhosen van Sören had. Hij moest naar Bommel.
„Misschien een leuk idee voor een programma”, opperde ik en voor ik het wist stonden Willeke en ik voor de receptie van Talpa. De receptioniste zei dat haar baas ziek was.



„Dus de afspraak kan niet doorgaan?”
„De afspraak gaat juist wel door”, zei de receptioniste, „mijn baas is al jaren ziek. Doodziek. De schurft in het Big Brotherhuis komt van hem. Maar hij heeft ook nog geestelijke schurft. Ik zeg vaak dat hij aan opname toe is. Dat geeft hij dan toe en gaat naar de studio! Alleen niemand hier durft het hem recht in zijn verwende bek te zeggen. Wiens brood men schranst, wiens pijp men danst. Maar zijn kijkers zijn gelukkig nog veel zieker.”
„Hoe weet u dat?”, vroeg ik voorzichtig.
„Omdat ik ze alledrie ken!” lachte het inmiddels ontslagen meisje.