Hoe het allemaal begon
Eind jaren tachtig waaide er een nieuw soort muziek over uit Amerika die in Chicago en Detroit was ontwikkeld: de Housemuziek (genoemd naar discotheek "the Wharehouse" uit Chicago). In het begin werd het gezien als een tijdelijke hype die vanzelf wel weer over zou gaan, maar het werd steeds populairder. De muziek begon zich te ontwikkelen en begin jaren '90 begon de house zich op te splitsen in twee soorten: een hardere variant (hardcore) en een minder harde variant (mellow).
In de lente van 1992 hadden drie jongens, Irfan van Ewijk, Duncan Stutterheim & Theo Lelie, het idee om een groot opgezet examenfeest te organiseren. Het feest was gebaseerd op de populaire rave-formule die een grote hype in Engeland was. Met als titel van het feest 'The Final Exam' trok het trio op de 20ste Juni van 1992 meer dan 12.500 bezoekers in de Jaarbeurs in Utrecht. Na het feest verliet Theo Lelie de organisatie. Vanaf deze tijd groeide de populariteit en de bekendheid van ID&T erg hard, en er kwam zelfs een cd uit. Sinds er in 1993 samengewerkt werd met Arcade zijn er meer dan 1.000.000 albums verkocht. Dat jaar waren er nog 4 albums gepland. In de lente van 1994 verlate ook Duncan Stutterheim de organisatie ID&T.
Wat is hardcore?
Eind jaren tachtig kwamen dus de eerst house-geluiden naar Europa. Sinds die tijd heeft de dance zich enorm ontwikkeld in allerlei stijlen. Zo heb je bijvoorbeeld club-house, trance, techno, acid, ambient en oldschool. Maar de harde kern van de house-muziek ontstond in West-Europa en sloeg vooral in Nederland aan: Hardcore.
De basis van de hardcore wordt gevormd door een snoeiharde bass-drum die met een snelheid van 180 tot 220 beats per minuut door je speakers knalt en een pakkende elektronische melodie. Verder hoor je op de achtergrond meestal een base-line om iets toe te voegen aan de melodie. Ook hoor je verschillende soorten percussie zoals een "high-hat" en een "snare-drum". ten slotte worden er vaak tekst- of rap-samples aan toegevoegd die meestal uit films of uit andere platen worden gehaald.
Ook de hardcore is weer onder te verdelen in verschillende stijlen zoals Happy-Hardcore, newstyle, en terror.
Oldstyle
Oldstyle is de muziek die de basis van Hardcore is. Het is ontstaan in 1991/1992. Oldstyle is een beetje rustiger dan de andere hardcore styles. Het kan herkend worden aan de typische harde "Oldstyle Smaples" (Luister naar de track van Bonehead met de naam "Hard Attack" en je weet precies wat ik bedoel)
Hardcore
Hardcore is een officiële verzamel naam voor meerdere hardcore styles. Hieronder vallen bijvoorbeeld weer de Oldstyle, de Happy Hardcore en de Terror.
Happy Hardcore
Happy Hardcore is de vrolijke variant binnen de Hardcore, er zitten in hardcore nummers een heleboel vrolijke melodiëtjes verwerkt en er zijn veel stemmen in te horen. In feite zijn er twee verschillende Happy Hardcore soorten; de hardere niet comerciële versie, wat overeenkomt met de gewone hardcore met een happy tintje eraan en de comerciële versie, wat erg lijkt op Eurodance. Enkele Happy Hardcore producers zijn Dj Paul Elstak, Charly Lownoise en Menthal Theo.
Happy-hardcore is de stroming die onder invloed van de "Party animals" en DJ Paul Elstak in 1995 en 1996 erg populair werd. Tientallen nummers kwamen in de top-40 terecht en enkelen daarvan kwamen zelfs op nummer 1. Kenmerkend voor Happy-hardore zijn de vrolijke hoge deuntjes en vaak wordt er ook op gezongen.
Toen in 1997 de muziek in het algemeen weer wat rustiger werd, was dat ook voor de hardcore wereld te merken. Ook de hardcore platen werden wat rustiger en zo ontstond newstyle. Newstyle heeft een relatief trage beat van rond de 180 beats per minuut en een langzame, maar snerpende melodie.
Newstyle is niet zo nieuw meer maar is toch de meest populaire vorm van hardcore. Newstyle is de naam voor hardcore die een stuk langzamer is dan de hardcore die voor het Newstyle tijdperk gemaakt werd. De newstyle is 'dark', wat ook weer verschilt met de periode daarvoor. Er zijn ook nog verschillen in Newstyle; sommige numers hebben erg veel melodie, met anderen is weer een beetje ge-experimenteert en je hebt ook nog de nummers die weer veel rustiger zijn als andere hardcore tracks.
Terror/Speedcore
Terror, of Speedcore zoals de Amerikanen het noemen, is de snelste variant van de Hardcore styles. Het is eigenlijk het vervolg van de Amerikaanse hardcore van vanaf 1993 (denk aan de tijd dat Rob Gee en zijn label "Industral Strenght" grote hits had)., alleen is deze style ee stuk harder. Terror was eigenlijk het geluid waarmee Dj's hun optreden eindigden, maar het is uitgegroeid tot een eigen style.
Terror is zo ongeveer het tegenovergestelde van newstyle. Terror is de aller hardste vorm van hardcore met beats die soms wel kunnen oplopen tot 300(!) beats per minuut.In Nederland is deze hardcore variant wat minder populair en er zijn dan ook weinig terror-DJ's. De terror speelt zich vrijwel volledig in de underground af, waardoor het grote publiek bijna niets van deze muziek af weet.
Artcore/Darkcore
Artcore en Darkcore zijn twee stylen die ongeveer overeen komen met elkaar. Bijde styles zijn opgezet door Patrick van Kerckhoven (Dj Ruffneck). Hij en de mensen met hem hebben altijd hun eigen muziek stijl geproduceerd. Je kan Artcore en Drakcore heel gemakkelijk herkennen; 'very hard kicks, 'freaked melody lines', beakbeats en influences from Drum 'n Bass. Oftwel alles bij elkaar: The Ruffneck Sound. De enige verschillen in Artcore en Darkcore ligt in de snelheid. Darkcore is langzamer dan Artcore, maar het is geen Newstyle.
De opkomst
Midden jaren '90 kwamen twee producers, Flamman en Abraxis genaamd op het idee om een remix te maken van "I wanna be a hippy" van technohead en er een videoclip bij te maken. Het werd een enorm succes en kwam als aller eerst (happy)hardcore plaat in de top-40 terecht. Dit was het begin van de grootste jongeren-rage van de jaren negentig. De hardcore was definitief doorgebroken als populaire muziek.
Flamman en Abraxis wilden doorgaan met het produceren van top-40 hardcore platen dus vormden ze een groep uit de gabbers die optraden in de videoclip. "The party animals" waren geboren, die nog vele (nummer-1) hits zouden scoren. Tegelijkertijd scoorden ook Paul Elstak en Charlie Lownoise & Mental Theo grote hits. In 1996 bereikte de hardcore zijn absolute hoogtepunt. Grote feesten als "Thundedome" trokken soms meer als 20.000 bezoekers.
De neergang
Uiteindelijk is de grote gabber-scène uit het midden van de jaren '90 dan ook kapot gegaan aan het slecht beeld van de gabbers in de media. Groepen als "De Hakkenbar" en "Gabber Piet" begonnen zelfs hits te scoren met nummers waarin gabbers belachelijk werden gemaakt. Veel gabbers vonden het zelf ook niet cool meer om gabber te zijn en de hardcore-rage verdween weer net zo snel als dat ze gekomen was. De "echte" gabbers die het alleen om de muziek te doen was, hadden hier geen enkel probleem mee, want hun scène was gezuiverd van mensen die alleen maar stoer wilden zijn en die eigenlijk niets om de muziek gaven.
Maar het was niet alleen het imago waardoor de hardcore minder populair werd. De muziek in het algemeen in Nederland werd minder hard en de R&B steeds populairder. In 1998 was hardcore op zijn dieptepunt. The Party Animals en Charly Lownoise & Mental Theo hielden er mee op en Paul Elstak dook terug in de underground hardcore.
thunderdome
Sinds 1992 zijn de "Thunderdome" feesten van ID&T de belangrijkste feesten op het gebied van hardcore. Er zijn sinds de eerste aflevering van dit feest 19 grootschalige "Thunderdome's" georganiseerd waarvan 7 in het buitenland. In totaal zijn er meer dan 600.000 kaartjes voor deze feesten verkocht. De buitenlandse "Thunderdome's" vonden plaats in Zwitserland, Italië, België, Duitsland en twee keer zelfs in Los Angeles.
Toen het in 1994 zeer goed ging met de hardcore, ging ook "Thunderdome on tour" van start. Deze mini-thunderdome's vonden door het hele land plaats en waren qua sfeer veel intiemer. Ze vonden plaats in discotheken, waardoor het eindelijk ook eens mogelijk was voor de gabbers om een praatje te maken met de DJ's, die voorheen onbereikbaar op een podium stonden. Thunderdome ging ook "on tour" in Australie en Lloret del Mar.
Vlak na het eerste Thunderdome feest besloot ID&T om ook een Thunderdome-cd uit te brengen en het werd een doorslaand succes. Er kwam een vervolg en op het hoogte punt kwamen er zelfs vier nieuwe Thunderdome-cd's per jaar uit. In totaal zijn er 23 Thunderdome-cd's uitgekomen en er zijn daarnaast ook nog een aantal cd's uit de series "The best of Thunderdome" en "Thunderdome live".
Naast Thunderdome bestonden en bestaan er nog steeds veel meer feesten die ook vaak een eigen cd uitbrachten, zoals "Masters of Hardcore", "Hellraiser", "Hellsound", "Happy Hardcore", en "Earthquake".
In een poging hardcore een ander imago te geven is ID&T echter gestopt met de Thunderdome feesten en CD's. Daarvoor in de plaats is "Hardcore resurrection" gekomen. Verder is het de laatste tijd bij de hardcore-artiesten mode geworden om zelf een album uit te geven, wat een paar jaar geleden nog vrijwel niemand in de hardcore-scène deed. 3 steps ahead was de eerste die hiermee begon en zijn voorbeeld werd gevolgd door onder andere Neophyte, Rotterdam terror corps, Rob Gee en DJ Waxweazle
Tegendraads!
Hardcore is net als veel andere jongeren-rages ooit begonnen als een manier voor jongeren om zich af te zetten tegen hun ouders en de maatschappij. De subcultuur van de gabbers houdt zich buiten de politiek en draait om slecht een ding: Feesten.
De gabbers keerden zich af van de maatschappij door hun eigen subcultuur te beginnen. De eensgezindheid van de gabbers uitte zich in de vorm van kleding. Allemaal droegen ze dezelfde soort trainingspakken en scheerden zich kaal.
Helaas werd dit door de media gezien als intimiderend en werden gabbers vergeleken met skinheads. Natuurlijk waren er wel een aantal racisten tussen , maar dat was een kleine minderheid en hun ideeën stonden lijnrecht tegenover die van de "echte" gabbers. Zij waren tegen agressie en wilden gewoon zonder zorgen feesten.
Tegenwoordig is de hardcore-subcultuur niet meer zo gebonden aan kleding voorschriften omdat het er toch een beetje belachelijk uitzag. Maar uiteindelijk blijven gabbers, gabbers en het doel om met duizenden tegelijk te feesten op dezelfde muziek zonder je druk te maken om het dagelijks leven zal altijd blijven.
Het heden en de toekomst
Veel mensen denken ten onrechte dat hardcore niet meer bestaat, omdat je er in de media niets meer over hoort. Maar, schijn bedriegt. Hardcore is nog altijd alive and kicking. Er worden echter nooit meer singles uit gebracht waardoor er nooit meer een hardcore nummer in de top-40 terecht komt. Ook zie je nooit meer kale gabbers in trainingspak over straat lopen, omdat gabbers er tegenwoordig heel normaal uit zien. Het gaat ze niet echt meer om het imago dat bij gabbers hoort. De gabbers van nu zijn slechts geïnteresseerd in de muziek en het maakt over het algemeen niet meer uit hoe je er uit ziet.
Het klinkt misschien raar als we zeggen dat de hardcore-scene anno 2002 groter is dan midden jaren '90, maar toch is het waar. Dat komt omdat hardcore zich een paar jaar geleden bijna uitsluitend beperkte tot Nederland, terwijl hardcore tegenwoordig verspreid is over de hele wereld. In geen enkel land kan hardcore zich meten met de grote bekende muzieksoorten, maar alle gabbers over de hele wereld vormen bij elkaar toch een enorme groep.
Terwijl nieuwe muzieksoorten vrijwel altijd in Amerika ontstaan en daarna overwaaien naar Europa is het met de hardcore andersom gegaan. Voor het eerst in de geschiedenis is een grote nieuwe muzieksoort in Nederland ontstaan en is vervolgens de hele wereld over gegaan. Het is dan ook niet vreemd dat de beste hardcore-dj's ter wereld uit Nederland komen. Veel grote namen uit Nederland hebben al in Los Angeles, New York, Zwitserland, Italie, Rusland of zelfs Japan gedraaid.
Sinds trance de laatste tijd populair is geworden is hardcore ook in Nederland weer wat gegroeid. Het gaat dus weer steeds beter met de hardcore, maar het is allemaal wel een stuk minder commercieel geworden. Nieuwe hardcore-tracks worden vrijwel uitsluitend op vinyl uitgebracht zodat dj's ze op feesten kunnen draaien en om de zoveel tijd komt er weer een (verzamel)album uit op cd.
Thunderdome bestaat niet meer, omdat dat toch wel erg commercieel was geworden, maar is nu vervangen door "Hardcore Ressurection" van ID&T.
