Q-ic & Friends

“Q-ic is a machine” is een uitspraak die de Belgische Luc Byltiauw op het spreekwoordelijke lijf geschreven is. Van nature een ware technofreak uit de ondergrond, maar nu vooral de man die zonder én samen met behulp verscheidene collega’s stijlen als techno en jump eindelijk weer dichter bij elkaar heeft weten te brengen. Waar je mee omgaat, word je mee besmet zegt men wel eens. Deze wijze praat heeft overduidelijk betrekking op deze dj/producer die zijn grenzen zeker qua produceren altijd probeert te verleggen. Deed hij dit voorheen voornamelijk op een experimentele en aparte maar toch frisse manier met behulp van “First Rebirth”-held Axel Stephenson, tegenwoordig lijkt het alsof aardig wat gevestigde namen in de rij staan voor een samenwerkingsverband. En het moet worden gezegd, ondanks de drukte pakte het overgrote deel van deze creatieve combinaties uitstekend uit en heeft het Q-ic gebracht waar de man nu staat: aan de Belgische ‘harddance’ top!

Op zijn eerste artiestenalbum, waarbij de eenvoudige titel verwijst naar de kern van inhoud, zet Q-ic die succesvolle samenwerkingen met diverse, bevriende artiesten voort. Er zijn op dit gloednieuwe album niet alleen oude, vertrouwde connecties aangehaald zoals met dj Ghost (“Desire (Go Higher)”, “Complex”) en Danny C (onder de alias Junior Crack vs dj Deko), maar dit keer heeft Q-ic ook de handen ineengeslagen met onder andere Ghoststyle-collega’s CJ Bolland, Nygel Reiss, techno-gladiator Marco Remus en mede Complex-resident Coone. Deze roedel aan bekende producers die ieder staan voor een eigen sound moet een hoop verwachtingen scheppen bij een breed publiek, ook al staat Q-ic zelf uiteindelijk niet echt voor deze brede toegankelijkheid.

Q-ic en zijn vrienden

Wat mij het eerst opviel aan deze disc met dertien losse, volwaardige tracks is dat er ruimte is voor twaalf verse fabricaties en één ouder meesterwerk. Deze “I Found You” (track dertien; uiteraard in de geniale ‘Booty mix’) is de absolute kroon op het experimentelere werk van de afgelopen jaren en opende voor Q-ic de weg naar eeuwige roem. Was zijn muzikale repertoire eerst voornamelijk weggelegd voor een select groepje vage mensen, “I Found You” sloeg in het grote Belgische muziekmilieu in als een bom. Die karakteristieke aanpak die zijn sound zo ‘Q-ic-eigen’ maakt (rare beats, aparte geluidjes en geflipt vocaalgebruik dat geniaal en maf tegelijk aandoet), sloeg eindelijk aan bij een groter publiek. Denk maar aan dat andere, beter bekende hoogtepunt dat later volgde: "Desire". Dit album staat dan ook vol met nummers in dezelfde ‘werkwijze’, maar de coöperatie met verscheidene artiesten weet Q-ic’s bekende geluid toch telkens een extra dimensie te geven. Het maakt op het gebied van ontwikkeling een logische stap vooruit.

Dit album zou je, net als de driedelige album-vinylrelease die voor januari 2007 gepland staat, grofweg in drie stukken/hokjes kunnen verdelen (namelijk: jump, techno en twee remixen), maar daarmee doe je het album eigenlijk te kort. De kracht van Q-ic is juist dat hij zich vaak beweegt tussen jump en techno in en hier en daar wat leent uit andere stijlen. En dat is ook op deze cd niet anders. Het samen met dj Ghost gemaakte “S.O.S.” klinkt bijvoorbeeld een stuk rauwer, bestaat voor een groot gedeelte uit bekende retro/oldschool-elementen en straalt meer techno uit dan hun grootste hit “Desire”. Maar de meeste ’techno’ komt zoals wellicht verwacht was uit de Q-ic-Marco Remus-koker rollen. “Bang to the beat” gaat overduidelijk dankzij de inbreng van de Duitse kampvechter lekker op de stevige, maar toch milde hardtechno-toer terwijl Luc er zelf nog een aparte melodie aan toevoegt. Dat geen enkel nummer op deze cd hetzelfde klinkt, bewijst de tweede productie van dit duo (“Let’s Kick”) dat dankzij haar funky en lichte bootyhouse-achtige opzet en overheerlijk gebruik van de hi-hats als één van de meest indrukwekkende producties op dit album mag gelden. De meer minimale kant van de techno ontdekken we luisterend naar de gecompliceerde en alles zeggende “Qicjbolland”-combinatie dat alleen weggelegd is voor de echte (minimal)technofanaten, terwijl het ontspannende “Seabreaze” (in samenwerking met Nygel Reiss) er nog wat vleugjes tech-trance/house extra bovenop doet.

Ook de jump-gerichte sound is goed vertegenwoordigd. Niet alleen is de jump-variant met de licht schurende techno-invloeden en vrolijke kenmerken weer goed aanwezig (“Overdrive” in samenwerking met wie anders dan dj Coone), ook het sterk gebonden “Rockin’ Bass”-brouwsel smaakt buitengewoon lekker dankzij een aantal succesvolle Ronald-V-ingrediënten (onder andere de kick en vocaalgebruik) gecombineerd met die typische minimale melodie à la Q-ic. Ook wat de jump betreft is er genoeg variatie, want er is niet alleen gedacht aan deze ‘nieuwere’ jump-vorm, ook dat oud-vertrouwde Noord-Franse tek-gevoel wordt op een uitstekende manier opgerakeld door “My House”. Als extraatje vinden we op het einde van de cd nog twee wel erg op zichzelf staande, harde en diverse (door Greg C en Manu Kenton geïnspireerde) remixen van “Desire” terug en is alles bij elkaar genomen alleen het ijzersterke “Approaching”, met een geweldige van Queen’s ‘We Will Rock You’ geleende sample-soep, echt 100% Q-ic zoals we dat van hem kennen.

Eindoordeel

Met dit album toont Q-ic zijn muzikale veelzijdigheid op een bijzondere manier. De samenwerking met diverse artiesten pakt fantastisch uit en vult het af en toe wat minimale, minder toegankelijke geluid van Q-ic op een uitstekende manier aan. Q-ic beweegt zich nu nog meer dan eerst over de gevestigde jump- en techno-vlaktes. Hiermee snoert deze Belgische geluidskunstenaar de hokjesdenkende medemens op een overweldigende manier en moet het resultaat nu nog meer liefhebbers van buiten de vaste Q-ic-fanschare trekken. Niet alleen is deze schijf uitermate geschikt voor de luisteraar (thuis of in de auto) ook de vlotte cd-dj moet hiermee uit de voeten kunnen. Alle nummers bevatten aardig wat tempo en kennen geen ellenlange opbouw of slaapverwekkende intro’s. Dit alles maakt het dus voor beide doelgroepen erg interessant. Kortom, iedereen die zich een beetje Q-ic-fan durft te noemen, zou deze schijf op zijn minst moeten checken. Je weet niet wat je hoort!

Score: 90/100

Releasedatum: 15 januari 2007

www.q-ic.be
www.news.be