Paul van Dyk – Vonyc Sessions 2012

Heeft een legendarische grootheid als Paul van Dyk nog een introductie nodig? Volstrekt onbegrijpelijk hoor ik een enkeling 'ja' zeggen, dus vooruit dan maar. De op 16 december 1971 in het (Oost) Duitse Eisenhüttenstadt geboren Matthias Paul is actief in de EDM scène sinds 1991. Zijn eerste DJ sets draait hij in de vermaarde Berlijnse technoclub Tresor, zijn debuutcd '45 RPM' brengt hij uit in 1994 en zijn doorbraak beleeft hij in 1998 met het (opnieuw) uitbrengen van de intussen tot überklassieker uitgegroeide wereldhit 'For an angel'. Met het album 'Out there and back', waarop onder meer de singles 'Tell me why', 'Another way' en 'We are alive' staan, maakt hij in 2000 definitief naam. Wat daarna volgt is een gestage opmars naar wereldheerschappij. Jarenlang is hij de Joop Zoetemelk van de dance industry (want Eeuwige Tweede), maar in 2005 grijpt hij dan toch de 1e plaats van de DJ Mag Top 100. Zijn in 2000 opgerichte Vandit label groeit uit tot een gerespecteerde en zeer succesvolle platenstal en vormt sinds de zomer van 2010 een joint venture met Armada Music. Qua artiestenalbums is hij inmiddels toe aan nummer zes, het in het voorjaar van 2012 uitgebrachte 'Evolution'. Een eigen radioshow heeft Het Fenomeen uiteraard ook, wekelijks door zo'n 50 stations uitgezonden onder de naam Vonyc Sessions. Vanaf 2009 brengt Paul van Dyk jaarlijks een overzicht uit van het beste dat in die show te horen is geweest, inclusief vooruitblik naar belanghebbende releases die nog op stapel staan. De vierde editie van deze dubbele mixcompilatie kan ik nu voor jullie bespreken, want enkele dagen terug Vonyc Sessions 2012 in mijn brievenbus!

CD1
Een goed begin is ook bij onze oosterburen het halve werk en daarom opent PvD het bal met een eigen productie en tevens één van de grootste dansvloervullers van het afgelopen jaar. Want zo mag ik het schitterende 'I don't deserve you' wel noemen. Emotievolle tranceplaat, mooie melodie, fijne zangstem van Plumb en dat alles in een bijzondere mashup van Seven Lions, Maor Levi en Bluestone! Het warme gevoel wordt me helaas bruut ontnomen door track 2, een snerpende acid plaat die je hooguit als afsluiter van de laatste schijf zou verwachten, maar hier zeker niet. Niks mis met muzikale uitstapjes, maar dit vind ik een beetje rare stuiptrekking. Na het tegenvallende 'Endymion' van Orjan Nilsen, het trousy 'Raw' van Maarten de Jong en het werkelijk nietszeggende 'the Bends' van Lisa Lashes vallen daarna gelukkig weer wat platen op in positieve zin. De handjes gaan feestelijk in de lucht bij het energieke 'Arcobaleno' (wat wil je ook als je Sean Tyas en Giuseppe Ottaviani in één studio zet), ' Safari' van Ost & Meyer (Vadym Porotkov & Nikita Bogdanov, trouwe lezers weten waarom), en bij 'In and out of phase', de heerlijke Anjunabeats zwever van Andrew Bayer en Matt Lange met de stem van Kerry Leva. En eigenlijk houdt deze prettige flow aan tot het eind van CD1 (uitgezonderd de wel erg housy tracks 11 en 12) en valt er veel fijne trance te beluisteren.

CD2
Als ik één woord aan het tweede deel van de set moet koppelen, dan is het opzwepend. Paul van Dyk knalt er de ene energieke klapper na de andere tegenaan en geeft zijn luisteraars geen moment rust. Vanaf opener 'Earth' via Cosmic Gate's 'Flying bird' (waarin we de altijd gewaardeerde Jes Brieden weer eens horen zingen) langs 'Such a feeling' van PvD zelf in de dampende Alex M.O.R.P.H. remix naar het sterke 'Stone pony' van Las Salinas... het is allemaal even uplifting. Pas in de break van 'Crossfire' lukt het om even naar adem te happen, maar daarna stuitert het trancefuifje driftig voort. Niet met pure trance, maar daartoe beperkte Paul van Dyk zich toch al nooit, hoewel de tweede cd minder housegeluid laat horen en daardoor een prettiger eenheid vormt dan de eerste. Uw scribent noteert weinig vullertjes en veel highlights, dus dat is een goed teken. Uitschieters in die laatste categorie zijn wat mij betreft het strakke maar melodieuze 'Slave' van Tritonal, het zeer dynamische 'They have laser eyes' van Noah Neiman, 'Lost for words' waarin Giuseppe Ottaviani maar weer eens aantoont wat een gevoelsmeester hij is, en het dubbele sluitstuk van Paul van Dyk: 'Oceans' en 'Lost in Berlin' (wederom met dank aan de Italiaanse maestro).

Wat Vonyc ervan?
De eerste CD kent een wisselvallige start maar voorziet daarna in een bruisend feestje met een aanhoudende glimlach op het gelaat. Schijf twee laat de wisselvalligheid achterwege en vormt een onstopbare sneltrein (denk dus niet aan de Fyra) van dansbaar genoegen. Concluderend: Vonyc Sessions 2012 goed te pruimen? Ja, dat Vonyc!

Score: 74/100

www.paulvandyk.com
www.vonycsessions.com
www.vandit.com